Niet femi, niet mascu: gewoon humaan

I n de krant De Morgen stond afgelopen week

end Goedele Liekens, in een dubbelinterview met Sihame El Kaouakibi. ‘De nieuwe uithangborden van Open VLD’, no less.

De markantste uitspraak was goed voor de kop: ‘Feministen? We hebben een nieuwe term nodig!’ Daarmee doe je natuurlijk precies wat je de term ook verwijt: polariseren. Is Liekens een oude zeur of heeft ze groot gelijk? Volgt een eindeloze discussie waarin iedereen zijn/haar/x zeg doet en elke stelling bezet blijft.

Liekens heeft wel gelijk. Het woord ‘feminisme’ verdeelt jong en oud, man en vrouw, vrouwen onderling, Vlaanderen en Wallonië, verschillende landen in Europa. Op zich is dat prima, mits er dialectiek van komt. In het andere geval, en zeker nu we ons snel in onze eigen bubbels kunnen terugtrekken en identiteit zo gevoelig ligt, dreigt zo’n woord vijandiger dan ooit te klinken.

Tijd voor een bekentenis: wellicht was ik vele jaren lang min of meer in stilte feminist, of zeker supporter. De strijd leek me gerechtvaardigd en noodzakelijk, de aanpak aantrekkelijk, de te winnen ruimte inspirerend. Dat is nog steeds zo, zeker in de nietwesterse wereld, maar intussen is in de veranderde samenleving duidelijk dat mannen evenzeer aan een ontvoogdingsstrijd toe zijn, en dat sommigen daarin zo ver achterlopen dat ze vooral naar een al te traditioneel ideaal teruggrijpen.

Liekens wil af van ‘femi’. Ongetwijfeld wil ze ook geen ‘mascu’. Woorden die polariseren, mogen op de schop, en dat geldt ook voor de oproep van sommige politici aan mannen om zich ‘feminist’ te noemen: dat is even ‘genderongevoelig’ als mannen aan vrouwen zouden vragen om zich ‘masculist’ te noemen.

Dus ja, laat maar komen die nieuwe strijdterm, om de donkere voorspellingen over het komende decennium van antwoord te dienen. Misschien is het tijd om het oude ‘humanisme’ af te stoffen en een nieuwe betekenis te geven?

Duidelijk is dat mannen evenzeer aan een ontvoogdingsstrijd toe zijn