Critici kiezen voor Kendrick
Volgens popkenners zijn Beyoncé, Kanye West en Kendrick Lamar de artistieke hoogvliegers van het afgelopen decennium. Maar ze verkochten niet de meeste albums.
De tien belangrijkste albums van het afgelopen decennium kleuren overwegend AfroAmerikaans. Enkel Arcade Fire (The suburbs) en Robyn (Body talk) krijgen een plaats in een top tien die gedomineerd wordt door artiesten die gecategoriseerd worden als ‘urban’, een parapluterm voor neosoul en hiphop.
Dat blijkt uit een overzicht dat de website Metacritic dezer dagen samenstelt van lijstjes van uiteenlopende media uit NoordAmerika en Europa. Metacritic brengt sinds 1999 beoordelingen van muziekalbums, films, series en games samen en distilleert nu een metaoverzicht van de meningen van onder meer Rolling Stone, Pitchfork, New Musical Express en meerdere Europese media. Daaruit vallen enkele conclusies te trekken.
1 Kendrick Lamar leidt een eclectische keurgroep Kendrick Lamar wordt als dé interessantste artiest van het decennium naar voren geschoven. Zijn albums Good kid M.A.A.D city (2012), Damn (2017) en vooral To pimp a butterfly (2015) verzamelen de meeste hoge scores. Lamar is een geëngageerde, low profile rapper uit Los Angeles die al dertien Grammy’s én een Pulitzerprijs won. Net als die van zijn drie uitdagers (Beyoncé, Kanye West en Frank Ocean) is zijn rapmuziek eclectisch, met knipogen naar soul en jazz.
2 De populairsten zijn niet de besten
De opvallendste afwezigen in de lijsten van de critici zijn de artiesten die de afgelopen tien jaar de meeste albums verkochten. Verkoopsgewijs was dit het decennium van Adele, Bruno Mars, Ed Sheeran en Drake. Van hen is Adele de strafste: met 21 (uit 2011) en 25 (uit 2015) scoorde ze de twee best verkochte albums, samen goed voor 47 miljoen exemplaren.
Ook namen uit de megapopulaire dansmuziek ontbreken in de kritische overzichten, maar zij focussen dan ook op songs, niet op albums.
3 Leonard Cohen, enige ‘overlever’
Van de roemruchte generatie van 60 wordt uit het afgelopen decennium enkel de Canadese dichterzanger
Leonard Cohen weerhouden door de kenners. Zijn afscheidsalbum You want it darker (2016) werd, ook door zijn overlijden kort na de release, een markant succes in Europa en de VS. Andere veteranen die bij de recensenten nog een brede weerklank vonden met albums waren David Bowie (Blackstar), Nick Cave (Ghosteen), Gil ScottHeron (I’m new here) en Tom Waits (Bad as me).
4 Rock blijft niche
In de meeste overzichtslijsten speelt rock – tussen 1965 en 2000 de motor van veel opwindende muziek – geen rol van betekenis. In de decenniumtop 100 van Pitchfork, wellicht het invloedrijkste platform, staan nog zes rockplaten. Niet dat er geen goeie rockplaten meer verschijnen – vooral AM van Arctic Monkeys wordt onthouden – maar in het dynamische segment dat geregeerd wordt door dansmuziek en hiphop is rock weinig ‘hip’.
5 Fluisterfolk en droompop Het decennium had niet enkel nood aan dynamische vonken, maar ook aan vertraging. Dat schiep ruimte voor de minimalistische folk van Bon
Iver en Joanna Newsom, en voor de dromerige pop van Lana Del Rey en Lorde. Zij waren de speerpunten van nieuwe stijlenclusters waarop namen als ‘sadcore’, ‘dream pop’ en ‘psych folk’ gekleefd worden. Zij geven ook aan dat de traditionele genres in het volgende decennium wellicht helemaal zullen oplossen in hun eigen erfenis.
6 Iedereen is van de wereld In de jaren 80 werd nog de term ‘wereldmuziek’ uitgevonden om nietwesterse muziek verkoopbaar te maken, maar vandaag voegen de popsterren uit Afrika en LatijnsAmerika gewoon hun ritmes en kleuren toe aan de globalistische blauwdruk. Hét genre dat in de voorbije tien jaar doorbrak, soms ook in het Westen, is ‘reggaeton’, een fusie van Jamaicaanse dancehall en Amerikaanse hiphop. Kritisch was er vooral applaus voor de albums van Miguel (Kaleidoscope) en J. Balvin (Vibras).
21 en 25 van Adele zijn de best verkochte albums van het decennium