‘Een jazzorkest is als een voetbalteam’

Bring it to the people: the film about the Brussels Jazz Orchestra ¨¨¨èè

Kenny Werner (expianist van Toots Thielemans) en orkest leidster Maria Schneider (die samenwerkte met David Bowie) spreken warme woorden van lof in Bring it to the people, de documentaire die regisseur Guy Fellemans maakte naar aanleiding van de 25ste verjaardag van het Brussels Jazz Orchestra. Fellemans volgde daarvoor drie jaar lang de big band – of beter gezegd: het jazzorkest. ‘Met de term bigband word je te veel geassocieerd met de swing uit de ballrooms van de jaren 30 en 40, terwijl wij veel breder willen gaan’, zegt Frank Vaganée, medestichter en artistiek leider van het BJO.

Via gesprekken met vele hoofdrolspelers vertelt de docu het verhaal van het jazzorkest, dat ontstond uit frustratie om het ter ziele gaan van de BRT Big Band: van het prille begin in de Brusselse jazzclub The Sounds en de doorbraak met die succesrijke dubbelcd met Bert Joris over de vele samenwerkingen met internationale jazzsterren als Werner, Schneider, Joe Lovano en Enrico Pieranunzi tot de bijdrage aan Oscarwinnaar The artist.

De rode draad in het verhaal? De hechte band tussen de muzikanten, ‘de vriendschap die je door hun mu ziek hoort klinken’, zoals de Amerikaanse arrangeur Ryan Truesdell vertelt. ‘Je moet samen presteren als een voetbalteam’, zegt trompettist Serge Plume. ‘Als je met haantjes zit die te veel willen bewijzen, komt dat de muziek niet ten goede.’

Vrienden moeten ook alles kunnen bespreken. Het sterkst is de docu als ze de soms botsende visies van de muzikanten aankaart. De discussies over de te luide drums van Toni Vitacolonna, bijvoorbeeld, of de bedenkingen bij het project met De frivole framboos, dat voor sommige orkestleden te veel cabaret

Brussels Jazz Orchestra: intussen al 26 jaar oud.

en te weinig muziek was. En de samenwerking met de ‘veeleisende’ Maria Schneider leidt soms tot frus traties. ‘Just go for weird’, zegt de dirigente tegen saxofonist Bart Defoort (‘doe maar iets geks’), die ruiterlijk erkent dat hij met zulke richtlijnen niet goed weet wat aan te vangen. ‘Alleen op een concert in Nederland was ik echt tevreden over die solo’, zegt Defoort.

En toch leidde ook die (herhaalde) samenwerking met Schneider tot prima resultaten: ‘De concerten met haar waren soms een spirituele ervaring’, luidt het.

Schneider en Werner maakten

over de plas enthousiast reclame voor de kwaliteiten van het BJO, met als resultaat dat de band intussen al zeven keer in New York heeft gespeeld. Zoals in de chique Dizzy’s Club, waar het publiek enthousiast reageert op het concert met zangeres Tutu Puoane. ‘De band blies er iedereen omver’, zegt Werner.

Want ondanks alle discussies weet het BJO hoe het kwaliteit moet blijven brengen. ‘We doen het op onze manier, dat is de meest waardevolle manier’, zegt Vaganée. Niemand die daar na het bekijken van deze docu aan twijfelt.