Wachten op een ongeval?

Vandaag gebeurde het opnieuw. Deze keer was ik het die met het voorwiel van mijn fiets nét niet de motorkap van de auto raakte die hard remmend tot stilstand kwam. Ik reed op de steenweg, hij kwam van de afrit van de R4 die erop uitkomt.

Ik reed nochtans netjes op het fietspad. Ik had nochtans zeer goede verlichting op mijn fiets. Ik was nochtans een fluobolletje met vestje, rugzakhoes en extra bandjes. Ik keek nochtans uit, naar rechts, en probeerde zoals altijd oogcontact te maken met het aankomende verkeer.

Alleen: de auto’s en vrachtwagens die van de afrit op de steenweg komen, worden helemaal niet aangemoedigd om te vertragen of te stoppen. Integendeel, de immens brede (waarom?) afrit geeft automobilisten – en zeker zij die naar rechts op de steenweg afdraaien – het idee dat ze, snel even over de schouder naar links kijkend, zonder al te veel af te remmen van de R4 op de weg kunnen ‘invoegen’.

Wij wonen daar, samen met vele anderen, daar op die steenweg. In een regio als Vlaanderen, met zijn unieke ruimtelijke ordening, kan dat al eens gebeuren. Daar, op dat lint, waar de auto koning is, waar zebrapaden en voetpaden niet bestaan, waar het fietspad niet meer is dan een stippellijn met hier en daar een restje rode verf, waar nooit snelheidscontroles zijn, waar zwaar verkeer je van je fiets blaast … daar wonen wij.

Elke dag fietsen en stappen er zwakke weggebruikers, het is de weg naar ons dorp, naar de stad, gewoon naar ergens en overal. Mag ik de beleidsmakers opnieuw vragen om hun verantwoordelijkheid te nemen en niet te wachten op ‘het obligate ongeval’ om er eens iets aan te doen?

Onze straat, zelfs al is het maar een grijze, groezelige gewestweg, kan met haalbare ingrepen al een stuk veiliger gemaakt worden. Dit in afwachting van een beter plan, van een doordachte visie over deze en de vele gewestwegen die Vlaanderen rijk is. Kijk alstublieft een keertje niet weg. Denk en handel alsof úw kinderen daar fietsen.