BOOMERS ZIJN OOK OKÉ
Aan het einde van het vorige decennium, oftewel drie weken geleden, was de sneer ‘ok boomer’ populair. Ik ben 33, onmiskenbaar een millennial, maar zelfs ik kreeg het af en toe gekscherend door jongere vrienden toegestuurd. Vooral toen ik me als moeder van drie en drukbezette zelfstandige nogmaals moest verontschuldigen voor een of andere sociale happening. ‘Sorry schatjes, ik ga er niet meer raken, morgen massa’s werk en een kind met oorpijn’ werd dan lacherig beantwoord met ‘ok boomer’.
De eerste keer snapte ik de mop niet. Ik heb, redelijk ‘boomerachtig’ eigenlijk, moeten googelen wat ze bedoelden. Toen ik erachter kwam dat de term verwijst naar de generatie van mijn ouders, kon ik er smakelijk om lachen – een beetje zelfrelativering kan nooit kwaad. Het deed me er wel weer bij stilstaan dat ik écht geen jongere meer ben. Ik ben heel vaak niet meer mee met wat er reilt en zeilt in hoofden, harten en hitlijsten van degenen die tien jaar jonger zijn dan ik. Op zich kan ik daarmee leven. Ik verhuis dit jaar van de grootstad Antwerpen naar het veel rustigere Brugge. We hechten steeds meer belang aan familie, vrienden en levenskwaliteit. Ik heb erop aangedrongen bij mijn Brugse echtgenoot, voor hem had het niet gehoeven. Maar ik voel zelf dat ik klaar ben voor dat volgende hoofdstuk, voor dat oerVlaamse vrijstaande huis met tuin in een straal van vijf kilometer van vrienden en familie.
Daar moest ik aan denken toen ik de oproep van een zekere Melissa Hunter online overal gedeeld zag worden. Ze riep op om in plaats van de zoveelste ‘30 under 30’lijst en ‘Next Generation’triomfen eens succesverhalen te delen die we zelden horen. De mama van twee die op haar 45 een eerste boek uitbrengt, de man van 60 die opeens een topkok wordt. Haar oproep ging viraal en de verhalen schoten als paddenstoelen uit de grond.
Een grootmoeder met ALS die een roman had uitgetikt met alleen haar ogen.
Een man van 57 die eindelijk zijn eigen bar opende.
Een vrouw van 60 die na jaren huismoederschap haar kans waagde als binnenhuisarchitect en nu overal prijzen wint.
Een vrouw die op haar 48ste een eerste film uitbracht, vier jaar later een Emmy won en nu op haar 59ste een Tony Award binnenhaalde.
Een zangeres die op haar 53ste na een harttransplantatie een rol in de populaire musical Mamma Mia wegkaapte en nu met het gezelschap de VS rondreist.
Een man die op zijn 46ste de gevangenis in ging voor drugsgerelateerde misdrijven, er drie jaar later weer uitkwam en een onlinebusiness uitbouwde die op zijn 56ste een miljoen dollar omzet draait. En die zelf vermeldt: was er wit privilege mee gemoeid? Tuurlijk, maar ik werkte me ook uit de naad.
Ava DuVernay, mijn absoluut favoriete regisseur op dit moment, begon ook pas op haar 40ste.
De voorbeelden bleven komen, en ze bleven inspireren. Met een geschiedenis in het jeugdwerk, en een inbox bevolkt door veelal jonge mensen, heb ik het gevoel dat ik me zelf ook weleens laat vangen door het idee dat jong en nieuw alleen al heilzaam is.
Een vrouw bracht op haar 48ste een eerste film uit en won vier jaar later al een Emmy. Een man opende op zijn 57ste eindelijk een eigen bar
Wanneer ik bedrijven of redacties aanmaan diverser te worden, heb ik ook de neiging de jongere generatie als eerste naar voren te schuiven. Zij hebben de frisse ideeën, de connecties, zijn vaak nog niet gebonden aan een hypotheek, kinderen of het statusquo.
Maar op een manier gaan we zo telkens opnieuw voorbij aan generaties ambitie en goesting die het daglicht nooit mochten zien. Zeker als we kijken naar vrouwen hier bij ons. Het is nog niet zo lang geleden dat gaan studeren voor een vrouw geen evidente keuze was. En het is nog maar sinds kort dat mannen al eens thuis inspringen, zodat hun vrouw haar ambities kan waarmaken.
Bij mensen met migratieroots zijn we misschien nog meer uit het oog verloren. De eerste generaties cijferden zich weg uit het straatbeeld, het verenigingsleven en de maatschappij om hun nageslacht het leven te geven waarvan zij droomden. Maar wat met hun dromen, denk ik soms.
De meeste mensen uit de Afrikaanse diaspora die ik persoonlijk ken, zijn zelf tweede generatie: hun ouders waren migranten in dit land. Ze werkten zich uit de naad, zoals de man met zijn succesvolle onlinebusiness dat deed. Ze wilden hun kinderen een beter leven geven, en deden heel vaak jobs die veraf lagen van waarvoor ze in hun thuisland gestudeerd hadden.
Ik heb door de oproep van Melissa Hunter heel veel zin gekregen om hen de microfoon eens onder de neus te duwen. Niet per se om de succesverhalen op te zoeken, maar om de verborgen ambities, de stilgezwegen dromen en de gesmoorde verlangens te ontdekken.