Adoptiekinderen hebben vaker ‘special needs’
In 2019 werden er 25 kinderen vanuit het buitenland geadopteerd in Vlaanderen, 16 van hen waren al ouder of hadden een speciale zorgbehoefte.
BRUSSEL I ‘Wij vinden “special needs” een heel groot woord hoor’, zegt Wendy Ceulemans (42), die samen met haar man Hansbert Vanhove (45) een meisje uit China heeft geadopteerd. Haar naam is EnFan, ze is nu vier jaar en werd geboren met minder goed ontwikkelde voeten en handen, arthrogrypose in het medische jargon. Ze maakt al meer dan een jaar deel uit van het gezin in Ekeren en heeft er drie broers: Billy (17), Bram (15) en Robbie (12).
Tien jaar geleden kwamen er nog 244 kinderen via buitenlandse adoptie naar Vlaanderen, vorig jaar waren het er maar 25, twee op de drie van hen hadden een speciale zorgbehoefte. Het is tegenwoordig lang wachten op een buitenlands adoptiekind. Kinderen met een medische conditie of beperking of al wat oudere kinderen krijgen voorrang.
‘We wisten dat we minder lang zouden moeten wachten op een kind met een speciale zorgbehoefte,’ zegt Wendy, ‘maar voor ons is het ook een kwestie van zingeving: ons hart gaat uit naar kinderen die minder kansen op een gezinsleven hebben.’
Overigens valt het wel mee met de aandoening van EnFan. ‘Op papier heeft ze een beperking aan alle vier de ledematen. Dat klinkt best zwaar. Sommige mensen zouden er misschien door afgeschrikt worden. Maar in China is ze al geopereerd aan het haar voetjes. Daardoor kan ze stappen, springen en dansen zoals alle meisjes van vier jaar.’
‘Ze had in het begin moeite om haar handjes te strekken, en nam een glas altijd tussen haar twee vuistjes vast. We hebben daar al veel op geoefend en EnFan is zich er goed van bewust. Ze zegt dan: kijk, mama, ik doe mijn handen goed open!’
‘EnFan kan haar schoenen zelf aandoen, haar jas dichtritsen, met mes en vork eten. Ze kan tekenen
‘Pauline was maar drie dagen oud toen ze in het weeshuis kwam. De adoptieprocedure duurde vijf jaar’
MICKEY CORNELIS Moeder van Pauline
‘Ons hart gaat uit naar kinderen die minder kansen op een gezinsleven hebben’
WENDY CEULEMANS
Moeder van EnFan
en kraaltjes rijgen. Tot ze volgroeid is, moet ze twee keer in de week kine krijgen om te verhinderen dat haar spieren korter worden. Maar goed, heel lastig is dat voor ons niet, en er zijn op school nog kinderen die naar de logopedie of de auticoach moeten. Het is een illusie om te denken dat een kind van jezelf wel honderd procent perfect zal zijn.’
‘De moeilijke momenten met EnFan hebben geen enkel verband met haar medische conditie. Het gaat dan eerder over de nachtmerries die ze soms heeft, en die samenhangen met verdriet of angsten. Adoptie is een lange weg voor de ouders, maar vergeet niet dat er vooral een lange lijdensweg voor de kinderen aan voorafgaat.’
Al zeven jaar
Pauline Peeters (8) is de adoptiedochter van Dries Peeters (33) en Mickey Cornelis (31) uit Kasterlee. Tot haar zevende woonde ze in een weeshuis in Togo, waar het echtpaar haar na een voltooide adoptieprocedure mocht ophalen. ‘Ze was heel goed voorbereid’, zeggen haar ouders. ‘We hadden een fotoboek over onszelf moeten opsturen en we konden vooraf drie keer met haar bellen.’
‘Ze had van de zusters zelf haar kleren mogen uitkiezen: een geelblauwe jurk van voile en satijn en daaronder groene teenslippers’, zegt Mickey. ‘Wij hadden haar al in ons hart gesloten op de dag dat we een foto van haar opgestuurd kregen. Ze zei bonjour maman en
bonjour papa en wij stonden daar maar te knikken en te lachen. Op een gegeven moment legde ze haar hand op mijn been, toen ging ze tegen me hangen, vervolgens pakte ze me vast en legde haar hoofd op mijn schoot.’
Elkaar te laat gevonden
Mickey zegt: ‘Soms zeggen Pauline en ik nog tegen elkaar: “Jammer dat we zo lang op elkaar hebben moeten wachten.” Ik zou ze niet willen ruilen voor een ander baby’tje, maar we hadden elkaar wel liever vroeger gevonden. Wij waren vijf jaar eerder met de procedure gestart, en zij was nog maar drie dagen oud toen ze in het weeshuis terechtkwam. Zo zitten er nog veel kinderen in weeshuizen op een adoptiegezin te wachten.’
Pauline spreekt intussen vloeiend Nederlands en doet het goed op school. Ze zit in het tweede leerjaar. Haar ouders hebben zich opnieuw aangemeld voor een adoptie en hopen op een broer of zus uit Togo, die qua leeftijd niet te veel scheelt met Pauline. ‘Dat is leuker voor haar, en wij vinden het een voordeel dat we vanaf het begin goed met ons kind konden communiceren. Zo begrijpen we beter wat ze voelt en doormaakt.’
Ook het gezin Vanhove heeft zich een tweede keer aangemeld voor adoptie, ze willen graag nog een kindje met special needs in huis verwelkomen.