De diplomatische aanpak
Verrassend uit de hoek komen, behoort niet tot het takenpakket van een goede diplomaat. Die moet in de eerste plaats ‘coherent en voorspelbaar’ zijn. We citeren François Roux, een van Belgiës topdiplomaten. Vier jaar was hij onze ambassadeur bij de EU, tot grote tevredenheid van Charles Michel die hem aan het hoofd van zijn Europees kabinet plaatste.
Roux’ woorden indachtig vonden we Bart Aerts een moedig man toen die het plan opvatte een vierdelige tvreeks te maken over een wereld die leeft van voorzichtigheid en discretie. Zou hij erin slagen boeiende tv te maken over die voorspelbare, immer hun woorden wikkende dienaren van het land?
De diplomaten zelf vonden het in elk geval een uitstekend idee. Zij gaven de documentairemaker ruim toegang en al wie maar iets betekent in het schaduwwereldje ging op de praatstoel. Aerts’ camera mocht ook in de slipstream van Michel bij diens bezoek aan de jaarlijkse Algemene Vergadering van de VN en op de Europese top waarop de Brexit werd beslecht.
Omdat Michel ondertussen Europees president is en omdat ons land twee jaar in de Veiligheidsraad zit, was zijn agenda in New York helemaal volgeboekt. En dus zagen we hem in sneltempo handen schudden en amicaal kussen met wereldleiders van allerlei slag. Tot onze geruststelling klopte zelfs een rouwdouwer als de Turkse president Erdogan hem vriendschappelijk op de rug. Die derde wereldoorlog lijkt niet voor meteen.
Telkens mochten ook enkele diplomaten meer inzicht geven in hun job. Veel wijzer dan dat ze echt hard moeten werken, dat er ondertussen ook plaats is voor vrouwen en dat België een goede reputatie heeft als bruggenbouwer, zijn we na twee afleveringen niet geworden. Verrassen hoort inderdaad niet tot het takenpakket.
Toch is er beterschap op komst. Vanavond reist Aerts naar Washington, onze meest prestigieuze post. Dat wordt meteen duidelijk als de residentie van de ambassadeur in beeld verschijnt. Een klein kasteeltje, gekopieerd naar Frans model. Ambassadeur Dirk Wouters – een oude rot in het vak – mag er zelfs beschikken over een Belgische kok met sterrenambitie.
Maar omdat de inwoner van die andere – witte – residentie in de stad lak heeft aan de wetten van de internationale diplomatie, is Wouters verplicht uit de Washingtonse bubbel te stappen. Wouters moet mee de boer op om de Belgische producten nog verkocht te krijgen op een markt die zich, op bevel van de president, steeds meer op zichzelf terugtrekt. Plots blijkt de eerbiedwaardige ambassadeur een gewone handelsreiziger die een voet tussen de deur wil bij Walmart. Verrassend.
Plots blijkt de eerbiedwaardige ambassadeur ook maar een gewone handelsreiziger