Geen excuses meer na Weinstein
Dit is nu eenmaal hoe het werkt, zeiden ze van het gedrag van Harvey Weinstein. Na zijn veroordeling kunnen ze dat moeilijk volhouden, zegt HADLEY FREEDMAN.
De afgelopen twintig jaar heb ik meermaals te maken gehad met Harvey Weinstein. Uit het blote hoofd: in september 2006 kwam ik aan in New York voor de modeshow van Marchesa, het ter ziele gegane label dat mee gerund werd door zijn exvrouw Georgina Chapman. Weinstein cirkelde rond de voorste rijen. Telkens wanneer een beroemde actrice arriveerde, streepte hij een naam op zijn lijst door.
In 2011 verstopte ik me in een toilet in Los Angeles omdat hij me verantwoordelijk hield voor een artikel over financiële problemen bij zijn bedrijf op de economiepagina’s van The
Guardian.
In 2012, ik was in Los Angeles om de Oscars te volgen, werd ik opgebeld door één van zijn ontelbare assistentes met de mededeling dat Weinstein me hoogstpersoonlijk uit meerdere restaurants had verbannen vanwege de ‘onvriendelijke’ berichtgeving in
The Guardian.
Zonder specifieke datum, omdat het als een rode draad doorheen die twee decennia liep: de talloze keren dat ik me met andere journalisten vrolijk maakte over Weinstein en hoe hij ons van vertoningen weerde en dreigde niet meer te adverteren als we zijn films niet de hemel in prezen.
In 2014 stuurde Weinstein een diep verontwaardigde reactie op mijn verslag van zijn feestje na de uitreiking van de Bafta’s naar de krant. Hij sloot af met een suggestie: ‘De volgende keer dat Hadley Freeman naar één van mijn feestjes komt, zou ze beter wat relaxen, een glas champagne drinken en eens de hele nacht blijven, en zich echt … amuseren.’
Het enige verrassende aan de veroordeling van Weinstein voor verkrachting, is dat hij daadwerkelijk veroordeeld is. De initiële beschuldigingen dat hij vrouwen verkrachtte, waren allesbehalve verrassend– het leek eerder onvermijdelijk. Het moment dat ze gepubliceerd werden in 2017, eerst in The New York Times, enkele dagen later in The New Yor
ker, was het over en uit met de carrière van Weinstein. Het voordeel van de twijfel was hij kwijt. Het was alsof we het altijd geweten hadden – wat tot op zekere hoogte ook zo was.
Zelfs voor wie de filmindustrie slechts sporadisch volgt, was Weinsteins reputatie van bullebak geen nieuws. En natuurlijk wist ik ervan. Wat zeg ik, ik had het aan den lijve ondervonden. Maar ik had me er nooit echt vragen bij gesteld. ‘Zo gaat het er nu eenmaal aan toe in het wereldje’, zei Weinstein tegen Dawn Dunning, een van de getuigen op het proces, nadat hij beloofd had haar carrière een zetje te geven als ze instemde met een triootje.
Eigenlijk dacht ik er ook zo over. ‘Dit is het spel’, praatte ik mezelf aan in dat wchokje in LA, wachtend tot Weinsteins woedeaanval zou overwaaien. Lieve jongens in de sector – Ron Howard, Steven Spielberg – worden gezien als de uitzonderingen, alfamannetjes zijn de regel. In The
Player, de film van Robert Altman uit 1992, werkt de sociopathische moordenaar (gespeeld door Tim Robbins) als producer. De hele film door duiken er sterren op voor een korte cameo om te tonen dat ze mee zijn met de grap. Iedereen, van Julia Roberts tot Bruce Willis.
‘Dit is het spel’, praatte ik mezelf aan in dat wchokje in LA, wachtend tot Weinsteins woedeaanval zou overwaaien
Er waren de geruchten over vrouwen, het gefluister dat hij rollen aanbood in ruil voor seks. Was dat dan altijd met wederzijdse instemming? En waar eindigt dat soort mentaliteit, als een man ervan overtuigd is dat zijn status hem vrije toegang geeft tot een vrouwenlichaam? Ach ja, dat is nu eenmaal hoe het eraan gaat.
Cosby en Jackson
Een bullebak zijn, hoeft nog niet te betekenen dat iemand een verkrachter is. Toch is er een zeker sadisme mee gemoeid, en dat er allang iets rots was aan Weinstein, rook iedereen. Maar de mensen die hem tot de orde hadden moeten roepen, dat ‘dit niet is hoe gezonde volwassenen zich gedragen’, zetten hem telkens weer uit de wind.
Toen Weinstein die hekelbrief had ingezonden waarin hij me verweet dat ik niet genoeg genoten had van zijn feestje, tweette een prominente filmcriticus dat ik ‘verwaand’ was en feliciteerde hij Weinstein met zijn ‘gewonnen ronde’. (Nadien heeft hij het bericht gewist)
Opnieuw bevinden we ons in de positie waar we zaten na de veroordeling van Bill Cosby en de postume neergang van Michael Jackson: plots is er het besef dat een beroemdheid niet alleen een seksueel roofdier was, maar dat hij dat was in vol daglicht. Te veel mensen hebben een oogje dichtgeknepen, wellicht vanuit de veronderstelling dat normale regels niet gelden voor celebrities. Wat de vraag doet rijzen: voor wie blijven we vandaag blind?
Voor een deel wist ik dat er iets grondig mis was met Weinstein. In mijn stomme artikeltje over zijn stomme Bafta’sfeestje stond een zin over hoe miserabel Uma Thurman eruitzag die avond. Ik vermoed dat hij daarom zo kwaad was. Inmiddels heeft Thurman toegegeven dat Weinstein haar in de jaren 90 seksueel heeft proberen aan te randen, maar toch bleef ze met hem samenwerken. ‘Ik ben een van de redenen waarom een jong meisje alleen zijn kamer zou binnenwandelen, zoals ik zelf gedaan heb’, zei Thurman daar in 2018 over in The New York Times.
Zij en vele anderen: al wie voor hem werkte terwijl ze de waarheid kenden; iedereen die zijn gedrag vergoelijkte – tja, da’s Hollywood; iedereen die er – zoals ik – van uitging dat de beschuldigingen vergeefs zouden zijn, omdat verkrachting moeilijk te vervolgen was en hij nog altijd zo machtig en rijk.
Waarschijnlijk dacht Weinstein dat ook: een carrière lang deed hij zijn zin en speelde hij volgens zijn eigen regels.
Maar vandaag kijkt hij aan tegen een celstraf van mogelijk 25 jaar. Want, tegen alle verwachtingen in: dit is hoe het er nu aan toegaat in het filmwereldje.