VERJAARDAG

Ik ben opgegroeid vlak bij een bergketen. Toen kinderen nog aan de achterdeur kwamen schreeuwen ‘Mogendalillaendianabuitenspeeeelen’ en dat dan meestal mocht. Tenzij er eerst nog een woonkamer vol barbies opgeruimd moest worden. Dan sprongen we op onze fietsen en reden we naar de bergen om te gaan klimmen. Geweldige trektochten, klauterend op steile hellingen, tuimelend naar beneden. Tot iemand op zijn plastic kinderhorloge zag dat het tijd was om huiswaarts te keren. Maandenlang, misschien wel jaren, waren die bergen voor ons heel echt. Ik herinner me er zelfs dat een klasgenootje zijn verjaardag vierde op de bergen van Verheyen. Later begrepen we dat het geen echte bergen waren. Het waren hopen zand en grond, uitgegraven op een bouwwerf aan de rand van het dorp. Het berglandschap kreeg zijn naam door de grote vrachtwagens van het bouwbedrijf. Kinderlijke verbeelding is een kracht grenzend aan magie.

Vandaag vieren we de tweede kinderverjaardag in quarantaine. Er zijn ballonnen, vlaggetjes en cadeautjes ingepakt met krantenpapier. We gaan videobellen met vriendinnetjes en grootouders. Een versierde kartonnen doos doet dienst als piñata. We zullen taart eten en kampen bouwen op zolder. Bij het zingen mag ze op de stoel staan en zullen we lawaai maken alsof we met meer zijn. Ik hoop dat het zal zijn zoals die bergen: te leuk

om niet nét echt te lijken.