Een gigaton twijfel

Gigaton ¨¨¨èè

Na zeven jaar komt Pearl Jam eindelijk met een nieuwe plaat. ‘Gigaton’ lijkt een frisse start te willen nemen, maar mist er het zelfvertrouwen voor.

Héhé, wat schiet Gigaton van Pearl Jam lekker uit de start blokken met de punky rocker ‘Who ever said’. Eddie Vedder snauwt nijdig ‘I won’t give up on satisfac tion’; wij hebben Vedder graag nijdig, en we lezen ‘satisfaction’ hier niet al leen als ‘bevrediging’, maar ook als de single van de Rolling Stones, en dus rock’nroll in het algemeen. Gigaton is gemaakt vóór de coronacrisis, maar Joost mag weten dat we nu be hoefte hebben aan beide. De plaat kwam vrijdag overigens op alle dra gers uit, van streaming tot vinyl, en dat getuigt van een ouderwets respect voor de fans dat tegenwoordig vaak ontbreekt.

Het openingssalvo van Pearl Jams elfde album mag er zijn. De single ‘Superblood wolfmoon’ rockt verder op het elan van de opener. We noteer den al dat Gigaton, in tegenstelling tot zijn voorganger Lightning bolt uit 2013, tenminste zijn titel waarmaakt – die plaat was meer kampvuur dan moshpit. En dan komt ‘Dance of the clairvoyants’, die andere vooruitge schoven single, die de fans een paar weken geleden in het haar deed krab ben. We moesten het dansnummer met zijn hoekige Talking Headsriff ook twee keer horen voor we mee waren, maar wat een heerlijke ‘je m’en fous’geste is dit voor de band – zou dit de plaat zijn waarop ze hun groove

Er is voor ieders smaak iets op ‘Gigaton’, meer omdat alle groepsleden een paar credits op de plaat wilden dan om alle fans tevreden te stellen, denken we.

In de afsluiter ‘River cross’, met zijn treurende harmonium en plechtige drumslagen, vindt Pearl Jam wel zijn epische kracht terug. Goed begin, waardig slot, paar mooie nummers halverwege: ik zou hier enthousiaster over moeten zijn, maar de totaalindruk is er toch een van zwaarte en moedeloosheid. Veel beter dan Lightning bolt, maar vier sterren zou geflatteerd zijn.