Sitting Bullshit

terugvinden, na een reeks steeds saaiere platen?

Helaas: de rest van de plaat mist die eigenzinnigheid. Er is voor ieders smaak iets, meer omdat alle groeps leden een paar credits op de plaat wilden dan om alle fans tevreden te stellen, denken we. De productie, voor de verandering niet van Bren dan O’Brien maar van Josh Evans van Soundgarden, is prachtig, met ver rassende accenten zoals de zweverige synthesizers in ‘Retrograde’. Er zijn mooie nummers te rapen: ‘Alright’ is een typische Pearl Jamballad, maar met Radioheadachtige belletjes. ‘Never destination’ jakkert lekker voort, net als ‘Quick escape’, dat zelfs eindigt met gierende banden.

Maar gaandeweg verzandt de plaat ook in loomheid. Er zal wel veel ophef gemaakt worden van de regel ‘the lengths we had to go to find a place Trump hadn’t fucked up yet’ in ‘Quick escape’, maar wij lezen dat toch meer als een zijdelingse opmerking in een tourneeverslag. Daarin grijpt de regel over ‘a boat to Zanzibar, Queen cracking on the blaster, and Mercury did rise’ ons meer aan: die gaat niet alleen over Mercurius, maar over de in Zanzibar geboren Freddy Mercury. Het is meteen de tweede verwijzing naar rockgiganten uit de oude school.

Pearl Jam is ten slotte ook al dertig, en lijkt op deze plaat te twijfelen tussen vernieuwen en consolideren. ‘Seven o’clock’ is een statige valse trage, met een regel over de legendarische indianenleider Sitting Bull en ‘Sitting Bullshit’, de huidige president. Een grap uit Saturday Night Live tot een tekstregel verheffen, dat is niet van het niveau dat Eddie Vedder zich als tekstschrijver graag toedicht. Ook ‘Comes then goes’ mist de emotionele majesteit die Pearl Jam vroeger in trage nummers kon leggen. En de zin ‘our courage melts away, it comes and goes’, in combinatie met de hoesfoto van smeltende ijsbergen, doet ons vrezen dat groene jongen Eddie Vedder er nog wel een mep op wil geven, maar zichzelf daarvoor niet genoeg kan oppeppen.

Een grap uit