Far niente non è dolce
BENJAMIN ROYAARDS heeft het gehad met corona, na bijna vier weken huisarrest. ‘De uren rekken zich eindeloos uit. De dagen duren een eeuwigheid.’
Als alle plekken die je dierbaar zijn hun deuren hebben gesloten, besef je pas hoe wisselvallig het leven kan zijn. Het eerste koffietje van de dag in het knusse Café Marly bij Maria Sole, de tweede caffé macchiato in het wondermooie Relais San Vigilio bij Gigi, de heerlijke lunch in La Caprese bij Bruno ... Herinneringen zijn het nu, verre herinneringen.
Ik ging bij dageraad, tegen de regels van het nieuwe decreet in, toch even wandelen. Op enkele gemaskerde gedaantes na die hun hond uitlieten, waren de straten akelig leeg. De sluitingsbrieven die hier overal op de deuren van restaurants en bars hangen, beginnen stilaan te vergelen. Een bitter teken dat de tijd stilletjes verder tikt, al lijkt hij voor ons stil te staan. Maar wat zegt tijd eigenlijk nog voor mensen die nergens heen moeten (mogen)?
Bergamo is een gevangenis geworden, een van de mooiste ter wereld, maar een gevangenis blijft een gevangenis. We zitten hier allemaal opgesloten. Onze woningen zijn de cellen. Wie geluk heeft, kan enkele keren per dag gaan luchten op zijn terras of in zijn tuin. De minder gefortuneerden moeten het stellen met het openen van hun raam. Boven de stad vliegt nu ook een politiehelikopter, die met een infraroodcamera beweging in de straten opspoort. De overtreders worden per megafoon aangemaand terug naar huis te keren. De boetes voor het onwettig buitenkomen zijn opgetrokken van 260 naar 3.000 euro. Wij hebben hier onderaan in ons gebouw gelukkig een buitenkoer met een klein grasperkje waar ik welgeteld vijftig passen in de lengte kan zetten. Met de handen op de rug wandel ik daar enkele keren per dag een kwartiertje heen en weer om toch wat mentale rust te vinden. Wat met de sirenes op de achtergrond absoluut geen evidentie is. Zelfs de zenuwen van een boeddhistische monnik zouden hier tot het uiterste beproefd worden. De schrille tonen vormen het sonoor decor van de stad. Niet dat er ononderbroken ambulances voorbij rijden, maar de sombere stilte wordt alleen verbroken door sirenes. Ik hoor ze nu ook als ze er niet meer zijn.
De mooiste generatie
Nu er in de regio honderden mensen per dag sterven, kent iedereen wel iemand die iemand verloren heeft. In de Whatsappgroep van mijn dochters klasje heeft iedereen ondertussen al wel een dierbare verloren – een schoonouder, grootouder, collega of vriend. Vooral de ouderen worden getroffen. Vaak mensen met kwalen die daar nog goed mee konden leven, tot het coronavirus ten tonele verscheen. Deze oude generatie Italianen is in wezen de mooiste. Door hun ogen krijgen we een kijk in de wereld van weleer,
in de rijke geschiedenis van dit bijzondere land. Dat moeten we absoluut koesteren en beschermen. Maar hoe? Hier in Lombardije zijn al meer dan 6.000 mensen overleden.
De negatieve berichten stemmen zwaarmoedig. Gelukkig is mijn schoonvader een geboren optimist, wat niet ongelegen komt in dit soort hachelijke situaties. Sinds enkele dagen stuurt hij ons elke middag een grafiek waarop we het verloop van de situatie kunnen volgen. Naar zijn mening zitten we in een ‘langzaam maar geleidelijk afnemende trend’. O, wat hoop ik dat hij gelijk heeft.
Slopend traag
Ik ben uitgeput. Daar heeft de levering van de supermarkt van vanochtend ongetwijfeld mee te maken. Vijfentwintig grote plastic zakken vol levensmiddelen voor de komende weken. De jongen die ze aan huis leverde, had ze in de lift gestapeld, maar deed dat, god weet waarom, zonder masker en handschoenen. Hoofdschuddend en uitgedost als een chirurg die aan een operatie gaat beginnen, heb ik de zakken een voor een uit de lift gehaald, om dan onmiddellijk de plastic zak zelf weg te gooien, en de inhoud door te geven aan mijn vrouw die elk item met ontsmettingsalcohol reinigde. Deze ingreep heeft twee uur geduurd.
Het trage levensritme is slopend. Dat klinkt paradoxaal, maar van het gedwongen nietsdoen word je doodmoe. De uren rekken zich eindeloos uit. De dagen duren een eeuwigheid. Wij zijn dertigers, we willen leven, ondernemen, sporten, uitgaan, reizen ... Far niente non è dolce.
Ik probeer boven een boek te lezen, maar mijn ogen vallen dicht. Mijn vrouw, die beneden ligt te rusten, klaagt dat ze zich mentaal en fysiek zeer slecht voelt. Zij vreest dat ze dit bestaan niet langer verdraagt. De moed zinkt mij in de schoenen. Ook van de gezichten van mijn oudste twee kinderen valt de verveling nu letterlijk af te lezen. Wat kunnen zij na bijna vier weken huisarrest nog blijven verzinnen om zich de godganse dag mee bezig te houden? Ik weet het niet.
Gelukkig is er mijn zeven maanden oude zoontje, dat steevast voor de vrolijke noot zorgt. Hij vindt het fijn als ik op zijn buikje blaas. Dan lichten zijn hemelsblauwe ogen op en verschijnt er een prachtige glimlach op zijn snoetje, waarbij hij zijn eerste tandje laat zien. Daar wordt een mens gelukkig van.
Ik heb het gehad met corona. Maar zoals een onbekende man gisterenavond luid door de straat riep: ‘Dobbiamo Resistere’, ‘We moeten volhouden!’
Bergamo is een gevangenis geworden, een van de mooiste ter wereld, maar een gevangenis blijft een gevangenis