Lachen met het einde der tijden
‘Zijn we onderhand niet genoeg vermaakt? Wat is er nodig om iedereen wakker te schudden uit de trance waarin we leven? Om deze waanzin te stoppen, moet er iets verschrikkelijks gebeuren. Iets wat de mensen samenbrengt.’ De Amerikaanse comedian Marc Maron steekt in zijn nieuwe show de draak met profetische verhalen over het einde der tijden. Van corona was eind 2019, toen deze Netflixspecial werd opgenomen, nog geen sprake en in Marons fantasie zal het laatste oordeel ook niet aanvangen met een pandemie. Maar de grappen en bedenkingen die hij daarbij maakt, zijn plots wel griezelig actueel. Alleen hamsteren de mensen in zijn eindtijd geen wcpapier maar opladers.
Marc Maron zit al 35 jaar in het vak. Hij maakt een wat bezadigde indruk en verheft zelden zijn stem. Maar hij durft ook keihard uit te halen en schuwt de schuttingtaal niet. Hij neemt je mee in een verhaal, met spitse callbacks naar eerdere uitspraken en gedrenkt in zelfrelativering. ‘Ik weet het niet’, zegt hij nu en dan met nadruk. Altijd een goed uitgangspunt.
De wereld zoals we die nu kennen, loopt op zijn einde. Het is een van de weinige dingen die Marc Maron wel zeker weet. Zijn generatie heeft gezien hoe het fascisme transformeerde in marketing. Hoe vaccinaties de mazelen uit de wereld hielpen tot de antivaxxers zich begonnen te roeren.
Hoe ‘de monocultuur van vrije denkers’ zelfs bewezen feiten in twijfel trekt. De ‘technologische clusterfuck’ die ons leven bepaalt, doet Maron ver langen naar de mentale rust en ruimte van weleer. Zware kost voor een co median? De grapjes gaan over kurkuma, yoga, antwoordapparaten en andere herkenbare fenomenen, met een briljante definitie van Donald Trump als topping.
De ‘gevoeligheid voor eindtijdverhalen’ voert Marc Maron terug op zijn joodse afkomst, wat hem ook toelaat om de geroemde joodse creativiteit uit te leggen en zijn publiek te confronteren met onuitgesproken antisemitisme. Hij maakt duidelijk waarom hij dwangneuroses verkiest boven spiritualiteit en geeft Jezus een plaats in het Marveluniversum. De Ted Talk over zijn penis mondt uit in een schitterende MeToosketch, en blijkt het opstapje naar de perverse fantasie die Marc Maron koestert over de apocalyps. Misschien sturen christelijke fundamentalisten en postmoderne kapitalisten daar wel bewust op aan, en heeft vicepresident Mike Pence er een cruciale rol in te spelen. Blasfemie mondt op het einde van de show uit in groteske pornografie, wat het einde van de wereld toch nog een beetje verteerbaar maakt.
De grapjes gaan over kurkuma, yoga, antwoordapparaten en andere herkenbare fenomenen