‘Het was een gekke samenwerking, een dartel ballet. Ik werd er blij van, het gaf me zin in meer’
had geschreven. We bouwden samen iets op. Dat soort collegialiteit is bij schrijvers zeldzaam. Het was een gekke samenwerking, een dartel ballet, waarbij hints werden gedropt waarvan de ene werd opgepikt en de andere niet. En waar soms de hete aardappel naar de ander werd doorgeschoven: en toen, puntje, puntje, puntje – over naar de volgende, misschien ook als een soort van plaagstootje. Ik werd daar blij van. Het geeft me zin in meer.’
‘Vorige zomer was ik op een festival waar ook David Mitchell en Aleksandar Hemon waren. Zij bleken samen in een schrijfpoule van Netflix te zitten. Met andere schrijvers een nieuwe fictiereeks schrijven, daar zou ik meteen voor tekenen. En veel collega’s met mij, denk ik. Samen schrijven is iets wat we zelden doen. Het gaf me het gevoel in een soort Minecraftgame rond te lopen, waarin je verschillende niveaus doormaakt en telkens weer in een nieuwe wereld terechtkomt. Schrijven als gamen.’
Hoe bepalend was de volgorde van de schrijvers voor het soort verhaal dat ‘Decamerone 2020’ geworden is?
‘Ik ben ervan overtuigd dat als de volgorde van de schrijvers anders was geweest, je een heel ander verhaal had gekregen. Wat me opviel, was dat de mannelijke auteurs doorgaans grote maatschappelijke kwesties aansneden – ze hadden het over totalitaire regimes en wierpen grote identitaire vragen op – terwijl de vrouwelijke schrijvers meestal iets anders deden met de verhaalelementen die hun werden aangereikt, zoals de kinderontvoeringen van Lize Spit en de donker geschilderde ooievaars voor de ramen.’
Een goed verhaal kan wonderen doen, geloofden de tijdgenoten van Boccaccio. Kan het dat ook in coronatijden?
‘Een verhaal beweegt zich weg van
Saskia De Coster: ‘‘Er was respect voor wat de ander had geschreven.’©
de realiteit, dat is de escapistische kant ervan. Daaraan kun je je laven, een eindje weg van de continue berichtgeving uit het hier en nu. Tegelijk zit in dit feuilleton een gevoel dat aansluit bij wat buiten gebeurt: er zit dreiging en angst in, en onrechtstreeks ook een vorm van solidariteit. Dus die realiteit zit er toch ook wel in.’
‘Mensen hebben nood aan contact. Maar waarover zullen we het dan hebben? Een verhaal maken lijkt me dan geen slecht idee.’