BLIJF IN UW KOT
ELKE DAG EEN CULTUURTIP OM HET LEVEN TUSSEN VIER MUREN DRAAGLIJKER TE MAKEN
1. Bo Burnham: Make happy
Wat verlangt u van een standupcomedian? Dat hij u een tikkeltje gelukkiger maakt? Bo Burnham bouwde zijn Make
happyvoorstelling rond die gedachte en de verpletterende druk die ze met zich brengt.
De Amerikaan onderzoekt wat mensen precies entertaint en welke mechanismen daarin meespelen. Daarvoor laat hij een theepot rappen, kaart hij de absurditeit aan van naar popsongs luisteren voor levensadvies, en ontmaskert hij onophoudelijk hoe weinig spontaniteit er in zijn eigen comedyshow zit. Behoorlijk ‘meta’, maar door Make hap
py werd Youtubegrapjas Burnham wel een rijzende comedyster. Geheel toepasselijk ruilde hij sindsdien comedy in voor films maken – het is hartelijk lachen op het verkeerde been.
2. Daniel Sloss: Jigsaw
Wat verlangt u van een standupcomedian? Dat hij u aanzet tot nadenken? Dat is alvast wat Daniel Sloss doet. In zijn shows presenteert de Schot zijn wereldbeeld met zoveel aplomb dat het uwe er spontaan van aan het wankelen gaat. In Jigsaw heeft Sloss het op eeuwigdurende liefde gemunt. Ons krampachtige verlangen om verliefd te worden, is absurd, contraproductief, en opgedrongen door Disney, betoogt hij. Zijn overtuiging werkt aanstekelijk. Aan Newsweek zei hij dat al 93 koppels hem kond deden van hun echtscheiding – hij heeft zelfs al scheidingspapieren moeten handtekenen. Luister, denk na, word desnoods opstandig, maar lach u vooral een kriek.
3. Hannah Gadsby: Nanette
Wat verlangt u van een standupcomedian? Dat ze u ontroert? Cabaretiers bedienen zich tijdens hun shows vaak van liedjes om een gevoelige snaar te raken – dan landt de lach nadien des te harder. In Nanette gooit Hannah Gadsby die laatste bekommernis halverwege overboord. De Australische fileert 2.000 jaar westerse kunstgeschiedenis, maar besluit gaandeweg dat ze genoeg grappen gemaakt heeft ten koste van haar identiteit als lesbische vrouw. Op een bepaald moment kondigt ze zelfs ‘de laatste grap’ in haar voorstelling aan: nadien gaan alle traumatische registers open. Wie de gevoelige snaar raakt ná de lach, slaat sneller een uppercut. 4. James Acaster: Repertoire
Wat verlangt u van een standupcomedian? Dat hij u laat lachen? Dat lijkt vanzelfsprekend. Maar terwijl veel comedy tegenwoordig vertrekt vanuit identiteit, houdt James Acaster het liever technisch.
In zijn vierdelige Repertoire puurt de Brit humor uit alledaagse situaties, absurde constructies, en dingen die u nog nooit in vraag had gesteld – waarom de huid op onze lippen anders is dan die op de rest van ons lichaam, of hoe aaneengesloten ovenwanten de fundamentele vrijheid van de mens belemmeren. Het zijn grappen over niets, ten koste van niemand, en de show blijft grotendeels zonder voorwerp. Al kan het ook zijn dat we te hard aan het lachen waren om het door te hebben.