STUURMAN MET BLINDE VLEKKEN

Er is iets inherent unfairs aan aanvallen op de stuurman tijdens een storm. Een natuurramp kan niemand ongedaan maken. Het is ook niet opportuun. De eerste prioriteit is te voorkomen dat het schip zinkt. Verantwoordelijkheden kunnen later, in rustiger vaarwater, worden bepaald.

Dat neemt niet weg dat Wouter Beke, de Vlaamse minister van Welzijn, de meest penibele uren van zijn politieke bestaan beleeft. Zijn eigen verantwoordelijkheid daarvoor kan hij niet uit de weg gaan. Tegenover de aanzwellende onvrede over de aanpak van de coronacrisis in de woonzorgcentra wekte hij te lang de indruk dat er niemand op de brug stond. Terwijl de gezondheidszorg in de ziekenhuizen door een massale mobilisatie onder controle leek en lijkt, ontstond in de ouderenzorg een gevoel van chaos en zelfs van verlating.

Het is een onverdraaglijke gedachte dat zorgenden, als tragische helden, onbeschermd en zonder de geschikte opleiding naar het front worden gestuurd. Net zoals het een onverdraaglijke gedachte is dat we, als samenleving, stilzwijgend onze tachtigplussers hebben opgegeven. Tegen die dubbele perceptie moest Beke gisteren in het Vlaams Parlement opboksen. Het is begrijpelijk dat hem dat enige bitterheid ontlokte. Maar wat had hij dan verwacht?

Het vereist een bijzonder talent om op een bevoegdheid die sinds mensenheugnis in handen is van de partij die hij tot voor kort leidde, en van de christelijke zuil, zowat iedereen tegen je in het harnas te jagen.

In antwoord op een spervuur van verwijtende vragen kondigde hij een nakend tienpuntenplan aan, dat gisteravond met de sector zou worden afgetoetst en vervolgens door de regering uitgerold. Ook in dat plan bleven nog vele blinde vlekken. Goed, niemand kent op alle complexe vragen het antwoord, maar iemand moet wel het ambitieniveau bepalen en uitdragen.

Met het tienpuntenplan redt Beke, tenminste voorlopig, zijn vel. Hij presenteert zichzelf ermee als de bewindsman die alles op overleg en strategie heeft gezet. Maar een toppoliticus met zijn staat van dienst moest toch beseffen dat voortdurende communicatie een essentieel onderdeel van zijn opdracht is?

Waarom lijkt op het federale niveau alles min of meer onder controle? Omdat onophoudelijk vertrouwenwekkende specialisten uitleggen wat ze aan het doen zijn. Van de woonzorgsector, een Vlaamse bevoegdheid, komen alleen verhalen over onmacht en ongelijke strijd. Dat rechttrekken zal meer vereisen dan Beke tot dusver liet zien en horen.

Beke wekte te lang de indruk dat er niemand op de brug stond