‘Voor de rusthuizen is het too little en too late’
‘Ik dacht dat mijn ouders veilig waren in het rusthuis. Maar het tegendeel bleek waar.’ Stephan Verheyden verloor zijn beide ouders aan het coronavirus.
BRUSSEL I Niet alleen bij dokters, verpleegkundigen en zorgcentra heerst onbegrip over de gebrekkige aanpak van de crisis in de woonzorgcentra. Ook bij nabestaanden van coronaslachtoffers leeft de vraag of het niet anders en beter had gekund. ‘De woonzorgcentra zijn al een maand in lockdown. Ondertussen zijn er nog altijd geen testen. Er is niet genoeg beschermende kledij. Ik wil niemand een steen werpen, maar alles wat nu komt, is too little too late. Iedereen die er besmet kon worden, is ondertussen al besmet.’
Stephan Verheyden (56) verloor de voorbije dagen zijn beide ouders aan het nieuwe coronavirus. Pierre (88) en Simonne (83) zaten samen in een Brussels woonzorgcentrum, maar stierven in een Brussels ziekenhuis. Gezondheidszorg is geen Vlaamse bevoegdheid, maar de problemen in Brussel zijn gelijkaardig aan die in Vlaanderen. In de Brusselse woonzorgcentra mag al sinds 9 maart geen bezoek meer binnen. Nog voor de algemene lockdown van 14 maart. ‘Wij waren opgelucht toen die beslissing viel. Het leek ons de beste manier om dat virus van onze ouders vandaan te houden’, zegt Verheyden. Maar het tegendeel bleek waar. Nog geen maand later zijn zijn beide ouders overleden. ‘Ik kan het personeel in het woonzorgcentrum niets kwalijk nemen. Die mensen hebben ongelooflijk hun best gedaan. Mijn ouders zijn daar drie jaar lang gelukkig geweest.’
Totaal onvoorbereid
‘Maar het is een feit dat het centrum – net als alle andere – totaal onvoorbereid was op deze crisis. Het personeel had geen mondmaskers of beschermende kledij. Mensen werden niet getest en bij het begin van de lockdown niet in quarantaine geplaatst als ze symptomen vertoonden. Op die manier schoten de lockdownmaatregelen totaal hun doel voorbij. Sommige woonzorgcentra – wellicht ook dat van mijn ouders – zijn broeihaarden van besmetting geworden in plaats van veilige havens.’
Vader Pierre werd met een longontsteking vanuit het woonzorgcentrum naar het ziekenhuis overgebracht in de week van 9 maart. ‘Hij werd getest op corona, maar het resultaat was negatief. Hij leek erdoor te komen, maar bij een tweede test op 27 maart bleek dat hij toch covid19 had. Hij is op 31 maart in het ziekenhuis gestorven. Niet op intensieve zorg, hij was hartpatiënt en mocht daarom niet naar die afdeling.’
‘Mijn moeder heeft haar man niet meer kunnen zien. Zij werd in het weekend dat volgde op de lockdown ziek in het rusthuis. Na een paar dagen ging het beter en mocht ze haar kamer weer verlaten en in de refter gaan eten. Twee dagen later werd de eetzaal voor iedereen gesloten.’
In het weekend van 28 maart werd de moeder van Stephan opnieuw ziek. ‘Ze begon weer te hoesten en maakte koorts. Met alleen die symptomen mocht de dokter mijn moeder volgens de richtlijnen niet naar het ziekenhuis sturen om haar te testen op corona. Maar de dinsdag erop kreeg ze ook problemen met de ademhaling en is ze toch naar de spoed overgebracht.’ Zij overleed dinsdag.
Geen plaats
‘Mijn mama had geen medische voorgeschiedenis. Ze was 83 jaar en had gehoopt op intensieve zorg te mogen vechten voor haar leven. Maar ook voor haar was daar geen plaats. Ik heb er nog op aangedrongen. Tevergeefs.’
Net zoals zovele families van overleden coronapatiënten zit Stephan Verheyden met de vraag of het niet anders had gekund. Het is in de rusthuizen bijzonder moeilijk om mensen te isoleren van – mogelijk besmette – personen. ‘Iedereen doet zijn uiterste best, maar soms worden door de experts en de overheid – met de beste intenties – beslissingen genomen die, zoals nu blijkt, tot een catastrofe leiden. Mogelijk besmette mensen isoleren is in rusthuizen heel moeilijk.’
‘Mijn ouders hadden het geluk dat ze naar het ziekenhuis zijn overgebracht. Maar ondertussen is er de richtlijn van de geriaters om bejaarden uit rusthuizen niet naar ziekenhuizen te sturen als zij diabetes hebben of hart en longproblemen. De bedoeling was om ervoor te zorgen dat onze hospitalen de stormloop aan patiënten zouden aankunnen. Maar in werkelijkheid hebben die maatregelen er nog eens extra toe geleid dat die zorgcentra en rusthuizen extra broeihaarden van covid19 zijn geworden.’
‘Soms nemen experts en de overheid met de beste bedoelingen beslissingen die tot catastrofes leiden’ STEPHAN VERHEYDEN
‘Sommige woonzorgcentra zijn broeihaarden van besmetting geworden in plaats van veilige havens’ STEPHAN VERHEYDEN