‘Het is vandaag Goede Vrijdag. Ook dat is een verhaal van ontreddering’
Leven en werk van gewone mensen in ongewone tijden Bernard de Cock (70), uit Gent, is paterdominicaan. Hij woont in een kleine religieuze gemeenschap. Virginie Vandaele (48) uit Mélin is strategisch consultant bij Colruyt Group. Ze werkt tijdelijk van thu
‘Veel mensen voelen zich ontredderd. Ze hebben geen vat op wat er gebeurt. Zijn we dan toch overgeleverd aan een blind noodlot? We proberen plichtbewust de richtlijnen te volgen, maar vragen ons angstig af wat de toekomst zal brengen. Het is vandaag Goede Vrijdag. Ook dat is een verhaal van ontreddering. We horen de angst, de ontgoocheling en de twijfel bij Jezus en de paniek bij zijn volgelingen. Hun beloftevolle project is letterlijk doodgelopen op Jezus’ gruwelijke executie aan het kruis. “Mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten?” Die kreet behoedt ons ervoor om te vlug of te gemakkelijk over het lijden heen te stappen. In deze coronacrisis merk ik veel openlijk en verborgen lijden. Partnergeweld, eenzaamheid, niet samen kunnen rouwen, fysiek en psychisch afzien, geen afscheid kunnen nemen … De lijst is lang. Ik wil waar mogelijk naast de lijdenden gaan staan. Meestal in onmacht, maar nooit zonder hoop. Die hoop haal ik uit Pasen, het feest van de verrijzenis: Gods uitdrukkelijke bevestiging van Jezus’ leven in dienst van de armen en de verdrukten. Mag ik niet hopen en er nu al aan werken dat ook mijn, ons leven een dynamiek van liefde is, die ooit door God bevestigd zal worden?’
‘Ik ben fan van de zee. Ik heb er tot mijn achttiende gewoond en ik hou van de weidsheid en de ruimte. De zee is schoonheid en laat me ademen. Ik denk dat sommige mensen daarom nu naar de zee willen. Ik niet, de Belgische kust biedt te veel afleiding, er is te veel de geur van wafelkramen en dat maakt me onrustig. Ze is mooi als je naar het water kijkt en lelijk als je er met de rug naartoe staat. Dan liever de NoordFranse kust, die nog niet zo druk is. En waar ik nu woon, bij Hoegaarden over de taalgrens, kijk ik ook uit over een zee. Een zee van lichtgolvende weiden en akkers. De schoonheid, de rust en de uitgestrekte ruimte die ik in mijn jeugd vond aan de kust, zie ik hier elke dag. De tijd lijkt stil te staan. Hier moet je naar de winkel gaan om het gevoel te hebben dat er de voorbije maanden iets veranderd is in de wereld.’
(54) uit Mechelen is zelfstandig klinisch psycholoog en psychotherapeut.
‘Wat veel mensen schokt, is dat deze crisis aantoont dat controle een illusie is. Dat ligt moeilijk tegenwoordig, omdat je vaak het tegenovergestelde hoort. We denken dat alles maakbaar is, en daarmee ook controleerbaar. Dat is niet zo. Nu is het dus zaak om de cliënten aan te spreken op hun aanpassingsvermogen. Ik zie er veel minder dan vroeger: een viertal per dag, live of virtueel. Ik suggereer hen dat het beter is te verdragen dan te veranderen. Dat is in grote mate een kwestie van focus, van aandacht hebben. Maar er is geen algemeen geldende formule. Het lijkt bijvoorbeeld alsof mediteren vandaag dé oplossing is om gezond in de maatschappij te staan. Maar het is een illusie te denken dat dit voor iedereen werkt. Bovendien sluit het helemaal niet aan bij ieders dynamiek. Ik vind mijn eigen ontspanning bijvoorbeeld veeleer door te gaan sporten, door de garage op te ruimen, door actief te zijn. Iedere mens moet dus zelf uitzoeken hoe hij of zij de crisis kan verdragen.’
ONLINE