Kampioen van de creatieve constructies
In de jongste vijf seizoenen moest Standard drie keer herkansen voor zijn licentie, maar dat het zich voor het BAS moet verdedigen, is een primeur. En toch geen regelrechte verrassing. Onder voorzitter Bruno Venanzi is het al jaren financieel goochelen om de rekening niet te rood te kleuren.
BRUSSEL I Sinds Bruno Venanzi (49) in 2015 Standard overnam van Roland Duchâtelet, leden de Rouches gemiddeld zo’n 6,5 miljoen euro verlies per jaar. Slechts één boekjaar eindigde Standard niet in de rode cijfers: drie jaar terug, dankzij dertig procent op de verkoop van Michy Batshuayi door Marseille aan Chelsea. Maar verder? Altijd verlieslatend, waardoor de schuldenberg bijna verdubbelde tot 40 miljoen euro.
Voordien had Standard de steenrijke Roland Duchâtelet als ruggengraat om gezever te voorkomen. En daarvoor de gewiekste Luciano D’Onofrio, de marchand die Fellaini voor 20 miljoen euro verpatste aan Everton. Venanzi is ondanks de verkoop van energiebedrijf Lampiris niet zo vermogend dat hij voortdurend geld kan toestoppen. En ondanks al zijn goede bedoelingen is Standard evenmin kampioen. Ja, kampioen van de creatieve constructies, dat wel. Want het uitblijven van de geldpotten van de Champions League noopt de Rouches voortdurend tot noodgrepen. Zoals het verkopen van sterkhouders in januari, elk jaar opnieuw. Maar het gaat verder. De transfer van Junior Edmilson is het beste bewijs dat elke euro op Sclessin telt. De Braziliaanse Belg werd in augustus 2018 voor twee miljoen aan het Qatarese AlDuhail verkocht. STVV, dat Edmilson aan Standard verkocht voor 1,2 miljoen, had recht op veertig procent van de meerwaarde. In dit geval: 320.000 euro. Toen bleek dat AlDuhail in het kader van een ‘partnershipdeal’ nog eens 3,2 miljoen euro naar Luik liet vloeien, diende STVV een klacht in en stapte het ook naar de Fifa. De Limburgers vinden dat ze recht hebben op 1,28 miljoen, de werkelijke 40 procent van de volledige deal. Standard betwist dat, uiteraard. Het is niet de enige deal waarbij vragen worden gesteld. Neem nu Zinho Vanheusden. Omdat Inter wegens de financial fair play voor juli 2019 dringend geld nodig had, verkocht het hem aan Standard voor 12,6 miljoen, om hem later weer terug te kunnen kopen voor 18 miljoen. Kortom, een huurdeal waaruit Standard op termijn voordeel haalt. Niet voor het eerst. Herinner u hoe Vanheusden twee seizoenen geleden nog ‘echt’ werd gehuurd, toen hij net terugkeerde
Sinds Venanzi de club overnam, leden de Rouches gemiddeld
6,5 miljoen euro verlies per jaar. De schuldenberg bedraagt al 40 miljoen
na een kruisbandblessure. Trainer Sa Pinto liet hem links liggen, tot hij om verdedigers verlegen zat. Vanheusden kreeg zijn kans en speelde geweldig, maar verdween dan definitief naar de bank. Sportief gezien onverklaarbaar. Maar dankzij die ene match bespaarde Standard wel een half miljoen euro. Het volstond namelijk dat Vanheusden één keer in actie kwam opdat Inter 500.000 euro betaalde, de helft van zijn loon.
Het zijn dergelijke kunstgrepen die aantonen dat Standard flirt met financiële zorgen. Vreemd eigenlijk, aangezien Standard wel weet te verkopen. Vorige zomer nog Moussa Djenepo aan Southampton en Razvan Marin aan Ajax. Samen brachten ze net geen 30 miljoen euro op. Dat volstond slechts om alle inkomende transfers te dekken. Een stoet aan ‘goedkope’ spelers – in de prijsklasse 1,5 tot 3 miljoen –, te kneden door Preud’homme.
Plus ook jeugdproduct Vanheusden, ondanks de winst op lange termijn toch een veel te dure transactie. Soms lijkt het alsof Venanzi zich als supporter gedraagt en prestige laat primeren op gezond beleid. Herinner u het aantrekken van Victor Valdes, een keeper die acht maanden geen match had gespeeld. Of Daniel Van Buyten, onafhankelijk adviseur van wie duidelijk was dat hij 600.000 euro per jaar kreeg. Maar wat hij verder uitvrat?
De omzet steeg dan wel onder Venanzi, de loonmassa deed dat ook, waardoor Standard steeds in de rode cijfers blijft. Te veel, volgens de Licentiecommissie.
Alle hoop op Preud’homme
Twee jaar geleden stelde Venanzi alle hoop op Preud’homme. En sindsdien ook op de transfers van Mogi Bayat. Geoogst werd er nog niet, en dus blijft de kas leeg. Vandaar dat Venanzi eerder zei dat de verdeelsleutel van de tvgelden niet eerlijk is en zijn club meer geld verdient. Vandaar dat spelers een salarisvermindering moesten aanvaarden door de coronacrisis en de zeven weigeraars op technische werkloosheid werden gezet.
Vandaar ook de kunstgreep met het stadion, waarover de licentiecommissie nu valt. Voor geplande renovaties bedraagt de kostprijs 80 miljoen, waarvan Standard 15 à 20 miljoen wil dragen. In februari veranderde Immo Fenura, eigenaar van twee parkings op Sclessin, van naam naar Immobilière du Standard de Liège. Netjes geregistreerd bij de notaris heeft die bvba het stadion overgenomen. De club huurt Sclessin in erfpacht. Hoewel Axel Witsel in Immo Standard stapte en er al 1,5 miljoen euro werd betaald, vraagt de Licentiecommissie zich af of de nieuwe stadioneigenaar over voldoende middelen beschikt. Bij de laatste jaarrekening in 2018 vertegenwoordigde Immo Fenura nauwelijks meer dan een miljoen euro.
Kortom, waar zit het geld? Komt het nog goed voor het Belgische Arbitragehof voor de sport? Wellicht wel. Standard claimt dat het nog schijven van de transferbedragen van Marin en Djenepo moet krijgen en dat de verkoop van Emond en Mpoku nog niet in rekening werd gebracht. En anders kunnen er wel enkele spelers van de hand worden gedaan? Op welke manier dan ook …