‘Altijd blijven geloven dat ik erdoor zou komen’
EVERGEM I Toen Freddy De Wilde (52) verhuisde naar de twaalfde verdieping van het UZ Gent – de afdeling intensieve zorg – wist hij dat het serieus was. ‘Ik had toen al enkele dagen op high care gelegen, vol sensoren, darmpjes voor zuurstof en voortdurend onder het oog van de camera’, zegt hij. ‘Toen een verpleegster bloed wilde nemen en enkele keren moest prikken, werd ik onwel. Mijn onderdruk daalde van 60 naar 34. Iedereen sprong in paniek recht. Ze hebben me met mijn voeten omhoog gelegd en mijn hoofd naar beneden. Die nacht deed ik geen oog dicht. Als ik op mijn zij draaide, was de druk op mijn longen ondraaglijk, en steeg een felle pijn op uit mijn borst.’
Nog één keer op café
Op vrijdag 13 maart – de laatste dag waarop de horeca open was – waren De Wilde en zijn vrouw, Ann Vlaemynck (49), nog op een receptie voor de opening van een winkel. ‘Uit gewoonte heb ik daar een aantal mensen een hand gegeven. Daarna gingen we op café – nu dat nog kon.’ Het weekend verliep rustig, maandag ging De Wilde zelfs nog werken, als verkoper in een elektrozaak. ‘We kuisten het magazijn uit. Daar begon het hoesten – ik dacht door al het stof.’ staan.’
In de nacht van dinsdag op woensdag reed zijn vrouw hem in allerijl naar spoedgevallen, nadat hij badend in het zweet, met hoge koorts en weinig zuurstof in het bloed wakker was geschrokken in de zetel. De test bevestigde: covid19. Zijn vrouw hoestte nog harder dan hij. ‘Maar ik heb last van chronische hoest’, zegt ze. ‘Dus ik negeerde dat en ging gewoon alleen weer naar huis.’
Vier dagen later werd ook zij opgenomen. ‘De dokters zeiden dat wat mijn man doormaakte, mij ook te wachten stond.’ Hun twintigjarige zoon met autisme bleef alleen thuis. ‘De volgende dag stuurde hij mij in paniek dat hij koorts had. Maar ik kon niets voor hem doen. Onze buren hebben beurtelings voor hem gekookt en eten voor de deur gezet.’
Bijna 40 graden koorts
Voor Vlaemynck was het virus uiteindelijk mild, ze mocht al na enkele dagen vertrekken. Net op dat moment ging het met haar man verder bergaf. ‘Ik zag hem met de minuut zieker worden’, zegt ze. De koortsaanvallen kwamen snel, zijn koorts steeg naar bijna 40 graden. In een vlaag van emoties omdat zijn vrouw vertrok, raakte De Wildes adem afgesneden. ‘Mijn luchtpijp zat helemaal dicht. De verpleegster moest op mijn borst drukken om ze open te maken.’
‘Ik ben altijd blijven geloven dat ik erdoor zou komen’, zegt De Wilde, die vijf keer per week aan sport doet. ‘Ik wilde me niet laten hangen, was bang dat het alleen erger zou worden.’ Na 18 dagen in het ziekenhuis, mocht hij een week geleden naar huis. Nog altijd hangt hij aan de zuurstof, via een darmpje in zijn neus. Het verhindert hem niet om van de lentedagen te genieten. ‘Ik heb mijn fiets gekuist, deze tafel geschuurd en de volgende staat klaar. We zijn blij dat deze zware tijd achter ons ligt – en dat we niet in de andere statistieken staan.’ ‘Ik ben geweest’, zegt Wiske Vervloessem (l.).