HET MUSEUM VAN DE QUARANTAINE
(1952)
‘Ik ben zot van de kleur geel. Jammer genoeg past het kledinggewijs niet bij mijn vel – weinig mensen komen daarmee weg – maar iedereen herkent wel het gevoel dat die kleur oproept: positiviteit, licht, zon, geluk. Zowat alles wat in tijden als deze even op de achtergrond staat, maar eigenlijk toch aanwezig is.’
‘Rothko heeft heel donkere werken, die hij vooral in zijn laatste periode maakte. Ooit zag ik ze samen met Nic
(Balthazar, haar man, red.) in Tate Modern, in een zaal vol grote schilderijen van hem. We waren er helemaal ondersteboven van. We hebben er een uur naar zitten kijken en geen woord tegen elkaar gezegd.’
‘Dit werk schilderde Rothko dan weer in zijn vroege, veel lichtere periode. Voor mij staat het symbool voor de wedergeboorte. Voor een begin. De start van de lente, van een verliefdheid, van een leven. Dit schilderij is daar een abstractie van, natuurlijk. Maar zoals Rothko ook zelf zei: “Alleen maar zien wat er staat is blindheid”. Je moet dat kunnen loslaten, durven meegaan in een gevoel dat een beeld oproept, los van wat er te zien is. Emoties kunnen getriggerd worden door een vaagheid.’
‘Stel je voor dat je nu een aantal weken erg ziek bent geweest, en eindelijk weer naar buiten mag. Dat je weer zuurstof van buiten mag inademen, naar de lucht kijken, terug in het zonlicht staan. Dat is een wedergeboorte. En ik denk dat dat voor iedereen onder ons geldt: van zodra we ons weer vrij zullen mogen bewegen, elkaar weer zullen mogen vastnemen, een koffie kunnen gaan drinken, het zal voelen als een herrijzenis.’ ‘Herboren worden is ook op je muil gaan en weer rechtkrabbelen. Dat maakt iedereen mee. Professioneel, of in de liefde. Je hebt verdriet, je wordt afgewezen, je voelt je niet goed genoeg, je rouwt om een verlies. Persoonlijk zag ik de kans die daaruit ook weer ontstaat altijd als een troost. Als je erin slaagt recht te krabbelen en opnieuw te beginnen, kom je daar slimmer en rijker uit. Of je gaat er intenser van leven. Het is herleven.’
‘Ik voel deze periode aan als een collectief wachten in de baarmoeder. Wacht maar tot we weer geboren worden.’