‘Bijna uit ellende ben ik begonnen aan een nieuwe roman’
‘Met mij gaat het goed’, vertelt Stefan Brijs aan de telefoon. ‘Uitstekend zelfs. Ik woon in de heuvels rond de stad Malaga. Dat geeft me een enorme vrijheid. Als ik uit het raam van mijn schrijfhut kijk, zie ik de vallei en de bergketens, de natuur en de vogels. Soms hoor ik totaal niets. ’s Nachts is er ook nog echt duisternis. Dat is wat ik hoopte te vinden, toen ik hier kwam wonen in dit gehucht (Loma León, red.). Ik prijs me gelukkig dat dit er nog steeds is.’
‘Maar tegelijk denk ik ook aan iedereen die dit niet heeft. In Malaga woont 30 procent van de families in een flat van 75 vierkante meter, zonder balkon. Zij mogen niet eens de straat op, behalve in hun eentje voor boodschappen. En dat al voor de vijfde week op rij.’
Nochtans is Andalusië een van de minst getroffen streken van Spanje. De mensen wonen er verder uit elkaar, en de belangrijkste broeihaard ligt in de regio Madrid. Toch ziet ook deze regio af, zegt Brijs. ‘Het annuleren van de Semana Santa was een ontzettend zware klap. In Malaga en Sevilla werken tientallen broederschappen met duizenden leden er een jaar lang aan. Het is voor veel Spanjaarden het hoogtepunt van het jaar, zeker voor Andalusiërs. Er werd erg naar uitgekeken, nadat vorig jaar stoeten in het water waren gevallen door het slechte weer.’
Toen de lockdown in Spanje werd afgekondigd, besloot Brijs om elke dag op Facebook een fragment te plaatsen uit zijn komende boek Berichten uit de vallei, waarin hij de natuur in Andalusië beschrijft doorheen de vier seizoenen. Hij reisde ervoor naar natuurreservaten en trok naar de bronnen en mondingen van rivieren, op zoek naar al het moois uit de streek. Omdat de mensen nu ook naar iets anders verlangen dan coronanieuws, deelt hij zijn observaties over amandelbomen, de ‘zorzal’ (zanglijster) en de dennenprocessierups. ‘Ik plaats nog maar om de paar dagen een bericht. Want als de lockdown nog lang duurt, staat mijn hele boek al online.’ (lacht)
‘Een roman schrijven, dat is werken’, vertelt Brijs. ‘Maar dit boek schreef ik fluitend. Ik wil met iedereen delen hoe mooi het hier is.’ Toch heeft Brijs in de zes jaar dat hij nabij Malaga woont de natuur sterk zien achteruitgaan. ‘Elke dag worden hele heuvels afgeschraapt om er avocadobomen te planten. Dit boek is dus ook een soort noodkreet: kijk eens hoe mooi het hier is en in welk tempo jullie alles vernielen.’
Normaal zou Brijs nu naar België en Nederland komen om zijn nieuwe boek te promoten. ‘Dat kan niet meer. Bijna uit ellende ben ik dan maar begonnen aan een nieuwe roman. Die zat al langer in mijn hoofd, normaal zou ik er in juni aan beginnen. Maar vijf weken quarantaine geven me rust en inspiratie. Elke dag start ik om negen uur en tegen de middag heb ik een of twee pagina’s klaar.’
Voor Brijs zijn dit dus niet zo’n andere tijden. ‘Als schrijver dwing je jezelf toch ook geregeld in quarantaine. Ik ben net hier komen wonen om meer afzondering en tijd te hebben om te schrijven. Die is er nu meer dan ik ooit had gewenst!’ (lacht) Al begint het ook wel te wegen. ‘Mijn vrouw en ik zien geen andere mensen meer. Iemand omhelzen en zoenen, op z’n Spaans, is er niet meer bij. En een glas drinken via Facetime of Zoom, dat is toch niet hetzelfde.’
‘Bericht uit de vallei’ verschijnt eind mei.