Gelukkig is er dezer dagen nog figuurzagen
Je hebt er die taarten bakken of zich bekwamen in het figuurzagen. Anderen maken van de quarantaine gebruik om maniakaal te poetsen, te puzzelen, of de volledige Kamasutra te evoceren. Het liefst met een partner. Het bezit van een kelder is een zegen voor wie eens een paar uur van die krengen van kinderen verlost wil zijn. De file voor het containerpark schijnt eveneens bijzonder rustgevend. Kan vanaf dit weekend ook weer: een sanseveria knuffelen in het tuincentrum. Never a dull moment, in deze coronatijden.
Persoonlijk? We bouwen veel luchtkastelen en vervolmaken ons in het vervaardigen van onze eigen mondmaskers. De resultaten zijn misschien nog niet helemaal optimaal, we hebben dan toch al volop sokken voor deze winter. Of luiers. Of befdoekjes, we zien nog wel waar die dingen kunnen voor dienen.
Brengt ook rust en afleiding: een brief schrijven. Mevrouw Wouter Beke, Leentje Desmyter, is daar goed in: vori ge week werd haar correspondentie (via Facebook) zelfs opgepikt door verschillende kranten. ‘Lieve schat, als ik al dat commentaar lees, dan ben ik precies getrouwd met de meest onverantwoordelijke mens ter wereld. Geluk kig weet ik beter.’ Lief.
Als Wouter Beke er nog zelf aan had getwijfeld dat hij geen duivel is maar een zorgende man – ‘met het hart op de juiste plaats, die doordachte, verant woorde beslissingen neemt’ – dan was dit balsem voor zijn ziel. De brief van zijn vrouw deed warm aan zijn hartje en verschafte hem weer wat moed. Hij keek (samen met ons) al uit naar haar volgend schrijven, dat hopelijk dit weekend de krantenpagina’s zou opluchten. Helaas, er kwam iets tussen.
Toen Leentje woensdag op tv premier Sophie Wilmès (MR) hoorde vertellen dat de Nationale Veiligheidsraad opnieuw bezoek aan woonzorgcentra zou toelaten, zij het slechts van een en dezelfde bezoeker, rook ze al onraad. Eenmaal het inzicht ingedaald greep mevrouw Beke naar haar laptop. ‘Lieve schat, wat doen ze je nu weer aan? Waarom slechts één en altijd dezelfde bezoeker en waarom uitgerekend jij? Je kan toch niet helemaal alleen al die ouwe menskens in al die Vlaamse wooncentra een knuffel gaan geven? Je hebt het al zo druk met vergaderen, overleggen, plannen, raadplegen.’
Toen Wouter laat die avond thuiskwam, legde hij zijn vrouw uit dat de zaak enigszins anders in elkaar zat, maar dat de bezoekmaatregel wat hem betrof sowieso in de vuilnisbak verdween.
‘Hoezo? Je was er gisteren toch bij toen dat advies besproken werd?’ ‘Vergeten’, jokte hij.
‘En Koen Geens, ook van de CD&V, vond het eerst toch ook een prachtig en diepmenselijk idee? Schatje toch, waarom nemen jullie samen geen meer verantwoorde, doordachte beslissingen?’
Het waren lange dagen voor minister Beke en dat ging al eens ten koste van zijn goed humeur. Maar zijn wederhelft drong aan: ‘Communiceren jullie eigenlijk wel voldoende? Praten jullie met elkaar of toetert iedereen er tegenwoordig maar wat op los?’
‘Zwijg nu toch eens, vrouwmens!’, blafte Wouter. ‘Ga liever een puzzel leggen of wat figuurzagen.’
Die avond geen Kamasutra ten huize Beke. Van een nieuwe brief van Leentje kwam evenmin nog iets in huis.
Het blijft een klassieker voor wie tijd heeft zoek te maken: tvkijken. Deze week nog een avondje gesleten en genoten bij de openbare omroep. Eerst Het journaal (één onderwerp: corona), daarna Terzake (over corona) en vervolgens De afspraak (corona). Ter afwisseling volgde dan een reportage over Tsjernobyl van Jan Balliauw, gevolgd door twee afleveringen van de HBOreeks Chernobyl. Er was geen spe ciale aanleiding: die kernramp in Oekraïne gebeurde ruim 34 jaar geleden, maar nu, met dat virus, bieden een ontplofte reactor en flink wat dodelijke kankers toch een welkome afleiding en troost. Lachebekje Jan Balliauw, daar kikkert een kijker sowieso van op. Drie uurtjes later hoopte je wel vurig dat de nazi’s terugkwamen. Op Canvas.
Iedereen maakte inmiddels het beste van corona. Oppermiddenstander Wou ter Torfs probeerde Koop lokaal (lees: zichzelf en zijn schoenen) te verpatsen. Bart De Wever ging voor de eigen aanhang eens op een bankje in het park zitten. Frank Deboosere waarschuwde dat het grondwater weer laag stond. Deuh? NVAgemeenteraadslid Demuylder uit SintPietersLeeuw protesteerde tegen het Franse woord ‘merci’ op een bedankingsbanner voor de zorgsector. Zodoende leverde deze patiënt de treffende illustratie dat mensen met een verstandelijke beperking (dan wel kolder in de kop) het dezer dagen ook niet makkelijk hebben. ‘Er zijn toch genoeg andere mooie woorden in het Nederlands om “dank u” te zeggen’, sputterde Demuylder. Inderdaad: ‘fuck off’.
Iedereen doet z’n best, maar af en toe wordt er eentje nerveus of kwaad. voor minister Beke en dat ging al eens ten koste van zijn
Een filmpje op Twitter is daar altijd een zeer geschikte uitlaatklep voor. Parbleu, het Brusselse parlementslid Els Ampe (Open VLD) was wel héél kwaad. Op mensen die volgens haar een ‘lockdownvakantie’ namen. Op mensen die een ijsje aten, terwijl ze zogezegd niet konden werken. Op 65plussers die nergens nog goed voor waren (hoogstens nog om een vaccin op te testen) en dus maar best tot quarantaine konden worden verplicht.
Ampe was vooral kwaad op premier Sophie Wilmès (nochtans lid van dezelfde politieke familie), die volgens haar geen leiderschap vertoonde. Als leiderschap betekende: haastig iedereen weer naar het werk jagen, alle winkeldeuren opengooien, niet op een dode kijken om te economie sparen. ‘Mevrouw Wilmès, waar wacht u eigenlijk nog op?’, vroeg Els. Gokje: waarschijnlijk niet op de Open VLDvoorzittersverkiezingen met kandidaat Ampe.
Wilmès zat de persconferentie van de Nationale Veiligheidsraad voor met wat vroeger (als ze geen vrouw was geweest) weleens ‘rustige vastheid’ werd genoemd. Het is waar: haar Nederlands was niet vlekkeloos, vooral tot ergernis van flaminganten van wie we aannemen dat ze één voor één lid zijn van de Académie française. Tot slot van haar toespraak richtte de premier zich minzaam tot ‘mensen die alleen zijn, en mensen die zich alleen voelen’. Tot Els Ampe dus ook.
Onthoud ondertussen, beste lezer: alleen veerkracht, optimisme en af en toe een Orval kan ons redden. In afwachting wensen wij u alvast prettige eindejaarsfeesten toe.
‘Waarom slechts één en altijd dezelfde bezoeker en waarom uitgerekend jij? Je kan toch niet helemaal alleen al die ouwe menskens in al die Vlaamse wooncentra een knuffel gaan geven?’