De bobo’s hollen schaamteloos richting status quo
ziet met lede ogen aan hoe de supporter gebruikt wordt om zo snel mogelijk naar de oude voetbalwereld terug te schakelen.
Of ze in de straten van Dakar, Addis Abeba en andere Yaoundés al meteen vreugdevuren moeten ontsteken, is nog maar de vraag – Emmanuel Macron is van zijn eerste gebroken belofte niet gestorven – maar de Franse president opperde het wel, maandagavond, in zijn televisietoespraak tot de natie: het werd tijd om anders tegen de wereld aan te kijken, en om bijvoorbeeld de schulden van Afrika kwijt te schelden.
Zelf leek Macron ook een metamorfose te hebben ondergaan: in dat grote land is hij per definitie haantjedevoorste, maar maandag liet hij elke vorm van haantjesgedrag achterwege. De man die Jean met de pet al weleens schoffeerde, kreeg nu bijval tot in de départements et territoires
d’outremer: 36 miljoen Fransen keken toe, en apprecieerden dat hun president minder ‘je’ bezigde, en meer ‘nous’.
Wij onthielden hier vooral dat de Tour de France was uitgesteld, we hebben nu eenmaal een fiets in onze maag. Maar door de schuldenberg van Afrika op de agenda te plaatsen, bewees Macron in elk geval dat hij besefte dat de wereld na corona fundamenteel anders zal zijn, en dat er nood is aan nieuwe zienswijzen en oplossingen voor aloude vraagstukken. De wereld na corona oplappen
De bonzen van het voetbal denken daar anders over. Ze doen er net alles aan om de oude toestand weer in ere te herstellen, terug te keren naar het model waarin de sport geldstromen genereert. Ronduit obsceen handelden Liverpool en Tottenham, twee ploegen die o zo graag prat gaan op hun arbeidersroots, clubs waarvan de fonkelende stadions in verpauperde stadswijken liggen en die hoog opgeven over hun sociale rol. Net die voetbalgrootmachten durfden het aan om voor hun spelers een werkloosheidspremie aan te vragen.
Is het ijdele hoop dat er iemand opstaat die gebruikmaakt van het coronavirus om de stal van het topvoetbal grondig uit te mesten? Dubieuze financiële constructies, uit de pan swingende transferprijzen, obscene percentages voor zaakwaarnemers, een verschraling van het kransje topclubs, het gigantisme van de Champions League, en ga zo nog maar even door: problemen en excessen genoeg om even bij stil te staan nu het virus de wereld heeft stilgelegd.
Maar het tegenovergestelde gebeurt: tientallen data en voorstellen zijn al de revue gepasseerd om de grote Europese competities weer op te starten. Want hoe sneller dat gebeurt, hoe meer kans dat de status quo behouden blijft. De dooddoener waarmee die haast en spoed gecamoufleerd wordt, is overal dezelfde: ‘Het publiek wil het zo.’ Dat is althans wat de grote leiders van de sport beweren. Maar ze dwalen, ontlenen hun zelfverklaarde kennis van Jan Publiek aan de wetenschap dat voetbalsupporters zich elk jaar een nieuw truitje door de strot laten duwen.
In landen als Italië en Spanje, waar legertrucks de doden in volstrekte solitude naar hun laatste rustplaats brengen, hebben de mensen wel wat anders aan hun hoofd dan de verstrooiing van een partijtje voetbal – rouwen vraagt tijd, het is een grove onderschatting van de supportersziel te denken dat die nu alweer ontvankelijk is voor vreugde om een doelpunt. Kijk naar België: ze lijken me schaars, de supporters die de beslissing om ermee te stoppen betreuren.
Superleague
Het plezier dat je uit een match in een leeg stadion put, is sowieso uiterst miniem. De kille echo van jongenskreten is je reinste antireclame voor de sport. Toch hollen de bobo’s maar door richting heropstart, coûte que coûte. Elke ploeg twee maanden in volstrekte afzondering, dat is nu het plan, in Italië denken ze er zelfs aan om alle matchen in het zuiden af te werken, de regio waar corona minder woedt. En om voortdurend controles te houden, want zodra een voetballer besmet is, stokt het raderwerk opnieuw. Dat de voetbalsport geen enkele prioriteit op die tests kan claimen, wel integendeel, vergeten ze voor het gemak even.
Dat vermaledijde virus legt niet alleen een doodssluier over het oude continent, het ontsluiert ook veel: de kloof tussen wie het voetbal als een
zuiver economisch gegeven beschouwt en de massa die de sport nog als sport ziet, wordt met de dag groter. Het virus had die beide groepen nader tot elkaar kunnen brengen, creëerde een momentum, maar het tegendeel is aan de gang.
Corona zou weleens de kiem kunnen zijn van de Superleague, het kampioenschap voor superrijken. Een ziektekiem voor de sport waarop we in de vorige eeuw verliefd werden.
Door de schuldenberg van Afrika op de agenda te plaatsen, bewees Macron dat hij besefte dat de wereld na corona fundamenteel anders zal zijn