NIEUWE BREUKLIJN, ZELFDE TEGENSTELLING

Het idee dat de federale regeringWilmés na de zomer geruisloos vervelt tot een volwaardige Vivaldiregering, die de rit tot 2024 helemaal uitrijdt, heeft steeds minder aanhangers in de intussen grotendeels virtuele Wetstraat. De vraag is hoe dit onwaarschijnlijke politieke verhaal dan wel verdergaat. Na de zware botsing tussen Bart De Wever en Paul Magnette, die aantoonde dat zelfs de grootste noodtoestand die twee niet bij elkaar kan brengen, leek een coalitie van socialisten, liberalen, groenen en CD&V onontkoombaar.

Maar er is in de Belgische context natuurlijk altijd een andere oplossing: de permanente voorlopigheid. Sophie Wilmès heeft bij het aantreden van haar regering beloofd dat ze in september opnieuw het vertrouwen van het parlement vraagt. Tenzij we dan nog steeds in een acute crisissituatie zitten, zal een aantal van de partijen die haar vandaag vanuit de oppositie steunen, wegvallen.

Op dat moment is Bart De Wever zich al aan het voorbereiden. Daarom riep hij gisteren in

De Ochtend de ‘Vlaamse politici die het goed menen’ op om de krachten te bundelen tegen een komende regering met de PS en Ecolo. Die politieke druk op Open VLD en CD&V, de partijen die samen met de NVA de Vlaamse regering schragen, brengt ons terug waar we stonden toen het coronavirus ons leven overnam. Het komt neer op het hernemen van de patstelling. Geen paarsgeel, maar ook geen paarsgroenoranje.

Naarmate de gezondheidscrisis haar kracht verliest, zullen de ideologische tegenstellingen opnieuw de kop opsteken, hooguit in een nieuwe gedaante. Over begrotingsdiscipline zal het vanzelfsprekend niet meer gaan. Dat thema is voor lange tijd afgevoerd. Maar wel over de snelheid waarmee de economie herstart wordt en de gezondheidsrisico’s die daarmee eventueel gepaard gaan. Rond die afweging, die nieuwe breuklijn, zullen dezelfde tegenstellingen opnieuw zichtbaar worden. Dan zal het ontbreken van een krachtige en eendrachtige regeringscoalitie zich pas echt laten voelen. Volmachten zullen dan niet meer volstaan om de meningsverschillen te verbergen.

De economie zieltoogt. De kunstmatige beademing ervan voorkomt dat we de ware omvang van dat probleem al zien. Maar de schade loopt met de dag op. De revalidatie wordt een langdurig en moeizaam proces, mogelijk met een terugval onderweg. In de komende weken wordt onze welvaart voor decennia bepaald, zegt De Wever terecht. Dat geldt ook voor het vertrouwen in de democratie in deze tijd van nood. Dat is niet bestand tegen deze permanente voorlopigheid.

Tegen permanente voorlopigheid is democratie niet bestand