‘De klanten zijn altijd blij, en ik zit nooit meer tussen vier muren’
Lieve Kindt werkte twintig jaar als zelfstandig bankagent en verzekeringsmakelaar. Nu is ze reisleider. De coronacrisis leidt tot extra onzekerheid.
‘Destijds heb ik voor bedrijfsvertaler gestudeerd en na een korte periode bij tapijtenfabrikant Beaulieu rolde ik toevallig in de bankenwereld. Mijn moeder runde een kantoor van het toenmalige HSA – intussen Crelan – en vroeg of ik bij haar kon inspringen. Op dat moment was ik 26 jaar en ik ben er tot mijn 48ste gebleven, als zelfstandig bankagent en verzekeringsmakelaar.’
‘Ik heb die job altijd heel graag gedaan, het kantoor werd gerund met hart en ziel. Ik hield enorm van het persoonlijke contact met de klanten en collega’s. Tot in 2008 de financiële crisis uitbrak en de sfeer volledig kantelde.’
‘Daarvoor had je als bankier een bepaald aanzien, maar plots beschouwden mensen ons als het vuil van de straat. Bovendien veranderde het bankenlandschap compleet: ofwel moest je vergroten, ofwel verdwijnen.’
Dromen en durven
‘Ik kreeg steeds meer zin om te vertrekken. Maar bij zo’n beslissing ga je natuurlijk niet over één nacht ijs. Ik heb daar zeker vijf jaar over nagedacht. Het is niet niks om een vast inkomen zomaar vaarwel te zeggen en een sprong in het diepe te nemen. Maar uiteindelijk durfde ik toch de knoop door te hakken. Veel collega’s vonden dat bewonderenswaardig: ook zij droomden ervan, maar durfden niet.’
‘Aanvankelijk was ik van plan om eerst één of twee sabbatjaren in te lassen, om me goed te bezinnen. Maar stilzitten is niet mijn ding, bleek al snel. In de jaren voordien had ik tal van opleidingen gevolgd, ik zou een muur kunnen behangen met al mijn diploma’s. Van plattelandstoerisme – om ooit misschien een B&B te openen – tot hobbykok. Maar dus ook een opleiding tot reisgids, omdat ik al mijn hele leven geïnteresseerd ben in reizen en talen. Toen ik thuiszat, kwam die droom weer bovendrijven. Ik ben bij verschillende touroperators gaan aankloppen om me voor te stellen als zelfstandig reisleider. Blijkbaar maakte ik een goede indruk, want ik kreeg al snel verschillende opdrachten.’
Dichtbijtoerisme
‘Vorig jaar was mijn eerste reisjaar. Ik ben eenvoudig begonnen, met wat groepsreizen van twee of drie dagen, dicht bij huis. Plus een trip naar Oostenrijk en een naar Ibiza. Maar ik ben niet bang om uit mijn comfortzone te treden. Dit jaar stonden onder meer Kroatië, Amsterdam en NoordFrankrijk op het programma. Helaas, door de coronacrisis is het voor de reissector nu een heel moeilijke en onzekere periode. Tegelijk denk ik dat dit een goede aanleiding is om te pleiten voor meer “dichtbijtoerisme”. Naar bestemmingen als Nederland, Duitsland en NoordFrankrijk wordt soms wat misprijzend gekeken, terwijl daar verborgen pareltjes te ontdekken zijn. Hopelijk wordt dat ook voor het jonge publiek aantrekkelijker.’
‘Na een reis krijg ik altijd heel veel fijne reacties en dat doet me enorm deugd. Dat is een van de grootste verschillen met mijn vorige baan: nu zijn de klanten altijd blij. En ik hoef nooit meer
Lieve Kindt: ‘Het is niet niks om een vast inkomen zomaar vaarwel te zeggen en een tussen vier muren te zitten, zoals vroeger op kantoor. Maar er zijn ook wel gelijkenissen: ik moet nog altijd brandjes blussen, veel administratie regelen en allerlei zaken organiseren. En mijn portie engelengeduld komt ook wel van pas.’
‘Het grootste verschil met vroeger is natuurlijk het loon. Een reis vraagt enorm veel voorbereiding en we trekken vooraf op verkenning, maar daar krijgen we geen cent voor. De vergoeding ligt sowieso erg laag. Reisleider is niet eens een erkend statuut. Wat mij betreft, zou elke reisleider verplicht een diploma moeten behalen, zodat er ook financieel meer erkenning kan komen. Maar ik vind het nu belangrijker om mijn persoonlijke geluk na te streven dan een grotere wedde te hebben.’
‘Voor de crisis van 2008 had je als bankier een bepaald aanzien. Nadien beschouwden mensen ons als het vuil van de straat’
te nemen.’