Dag met het handje
Dat zal lastig worden. Dat zal zorgen, vrees ik, voor problemen aan de lopende band. Ik herinner me nog als de dag van gisteren – het is ook maar een week of zes geleden, mensen hadden pás ontdekt dat als je bij het zingen van het liedje ‘My Sharona’ het tweede woord door ‘corona’ verving, niemand dit ooit echt grappig vond – dat een collegadichter schamper lachte en mij grijnzend een ‘janet’ noemde, daar ik te kennen gaf hem ter begroeting liever niet te kussen. ‘Janet’ is een heel lelijk scheldwoord, en voorts scheen de ironie van het geval hem geheel en al te ontgaan. En nu zijn, toegegeven, de tijden inmiddels wel héél snel veranderd, en dat zullen zij ongetwijfeld blijven doen, maar toch: tot de nieuwe ‘culturele normen’ van straks zou behoren dat de handdruk definitief achterwege zou blijven? Niet eens de wangkus, maar de handdruk dus?
Hopen problemen komen daarvan, en dat heeft er alles mee te maken dat een norm natuurlijk geen wet is. Anders dan bij het momenteel nog steeds verplicht bewaren van de broodnodige afstand in de buitenlucht of winkels, zal de keuze om al dan niet handen te schudden als puntje bij paaltje komt steeds weer een individuele zijn.
Ikzelf, ik zeg het nu al, schud liever geen handen meer. Nimmer. Ik heb dat in wezen nooit graag gedaan, en ik zal het hoe dan ook niet missen. Maar hoeveel keer kan je met goed fatsoen de uitgestoken hand van iemand anders blijven weigeren? Iemand is je heel erg dankbaar voor iets wat je gedaan hebt en wil dat in geestdrift tot uitdrukking brengen, terwijl hij eigenlijk niet zo verbaal is. Een vriend vergeeft je je misdragingen van laatst en is zo goed je wederom de hand te reiken. Wat doe je in dat soort gevallen? Je baas wil je feliciteren, hij is echt trots op je werkkracht. Wat dan? Het alsnog doen lijken of je bang bent om je handen vuil te maken? Of voor één keer met je hand over je hart strijken, je normbesef uitschakelen en toch maar aan het schudden gaan? Maar wat dan de vólgende keer dat hij je warmhartig in zijn hand wil sluiten? Want één keer leidt vanzelfsprekend tot een tweede, en je weet hoe mensen zijn: je geeft ze een vinger en ze pakken een hand.
Misschien moet de norm toch maar wet worden, en handen schudden zwart op wit verboden, dan is het opgelost. Het staat tenslotte nu al zo in Van Dale: ‘schuldig aan een delict of misdadig feit’. De definitie is dat van ‘handdadig’.