‘Deze periode voelt als een winterslaap in de lente’
Vlak voor de coronacrisis uitbrak, ruilde sopraan Elise Caluwaerts haar appartement in New York in voor haar stekje in Londen. Daar had het virus niets mee te maken: die uitvalsbasis in Londen was gewoon handiger voor de reeks concerten en recitals die ze de komende tijd zou geven in België (met Dirk Brossé en in de zomeropera Carmen) en voor de Nationale Opera van Denemarken. Maar al die optredens werden geannuleerd of verplaatst.
Meteen na aankomst vluchtte Caluwaerts al weg uit Londen. ‘Ik hoorde verhalen uit Noord-Italië en zag hoe alles ook in België op slot ging. Maar in Londen leek het leven gewoon door te gaan en wou Boris Johnson eerst inzetten op groepsimmuniteit. Ik wilde er weg, dus zocht ik op Google naar ‘10 most beautiful beaches in the UK’. Drie weken heb ik doorgebracht in St. Ives in Cornwall met mijn hond Milou. Het was laagseizoen, er was bijna niemand. Toch bekeek iedereen me raar, omdat ik de enige was met handschoenen aan in de supermarkt.’
Toen gooide Johnson het roer om en moest iedereen terug naar de eigen postcode. ‘Nu mag je nog een halfuur per dag buiten voor wat lichaamsbeweging – zelf probeer ik vijf keer per week te joggen in Greenwich Park’, vertelt Caluwaerts. ‘En je mag naar de winkel. Maar verder is Londen onherkenbaar leeg. Er is veel politie te paard, die vooral controleert in de parken.’
Caluwaerts houdt zich bezig met films kijken en facetimen met vrienden, maar ze heeft zich ook op een nieuw project gestort. ‘Een Berlijnse muziekorganisatie vroeg me of ik iets wilde creëren voor kinderen. Samen met een Duitse pianiste neem ik om de twee dagen een wiegelied op uit een ander land. Zij bezorgt me digitaal de muziek, ik zing de liedjes in – ook in het Tsjechisch en Russisch.’
Een project dat past bij deze tijd, vindt Caluwaerts. ‘Een wiegelied is een uitdrukking van intimiteit. Wat mensen nu nodig hebben, is troost, schoonheid en hoop – en dat zit allemaal in deze liederen. Het zijn beangstigende tijden. Zelf schipper ik tussen paniek over hoe lang dit alles zal duren en tevredenheid omdat ik mij muzikaal kan bezighouden.’
Maar nu alle geplande concerten wegvallen, moet Caluwaerts wel andere inkomsten zoeken. ‘Ik heb muziek ingezongen voor een reclamespot, gewoon via mijn iPhone. En ik geef nu voor het eerst Franse les – ik ben tweetalig opgevoed. Momenteel heb ik twee Engelstalige leerlingen uit Canada: muziekjournalisten die hun Frans willen perfectioneren. Ik leer hen de basisgrammatica en we ontleden teksten van Verlaine of libretto’s. Heerlijk!’
Voor globetrotter Caluwaerts zijn dit hoe dan ook vreemde tijden. ‘Ik was hiervoor nooit thuis op één plek. Het maffe is dat ik nu ontdek hoeveel extra tijd er beschikbaar komt in een dag, als je je niet hoeft te verplaatsen. Al kan ik toch niet wachten tot ik weer mag optreden ... Deze periode voelt een beetje als een winterslaap in de lente, als leven in een cocon.’
‘Als ik ziek word, dan keer ik toch het liefst terug naar België’, zegt Caluwaerts. ‘De gezondheidszorg in het Verenigd Koninkrijk is gratis, maar het aantal bedden op intensieve zorg is bij de laagste in Europa. Ook hier wordt elke avond om acht uur geapplaudisseerd voor de National Health Service, terwijl ik online ook video’s zie waarin zorgpersoneel zegt: ‘Dat applaus is leuk, maar we hebben liever dat je nooit meer stemt voor de Tories.’ De toestand is echt schrijnend in Londen. Ik ben zelfs gestopt met het aantal doden te volgen.’