Onderwijs pakt eerste prijs
Ook boven het Pajottenland fonkel- de Venus hoog aan de nachtelijke hemel. Mooi, die Avondster. Maar qua schittering moest de verschijning van de minister er nauwelijks voor onderdoen. Dat vonden ook Mignonette en Kotelet, de twee hangbuikzwijnen van het gezin Weyts. Het is misschien overdreven te stellen dat ze hun poten voor de ogen sloegen, verblind als ze waren toen hun baasje opeens voor hun hok opdoemde. Maar zelfs zij zagen dat de heer des huizes stráálde. Reactor 4 van Tsjernobyl had er als het ware een punt kunnen aan zuigen, maar laten we ons hoeden voor buiten- sporige beeldspraak. En toch.
Het kwam weleens vaker voor dat Ben Weyts na een zware dagtaak nog eens achter in zijn tuin passeerde om een praatje te slaan met zijn favoriete huisdieren. Het was een gelegenheid om de besognes van het politieke bedrijf even van zich af te schudden, om kort de kloof tussen de eigen ambities en de menselijke beperkingen te overpeinzen. De varkens zegden dan misschien weinig terug, afgezien van een instemmend ‘gnoink’ zo nu en dan, maar voor iemand zoals Weyts die niet graag onderbroken werd, maakte hen dat juist tot de gedroomde gesprekspartners.
‘Jullie vragen zich waarschijnlijk af waarom ik enigszins glim van glorie’, richtte Ben Weyts het woord tot Mignonette en Kotelet, die intussen hun slaapmuts af- en hun zonnebril opgezet hadden. De minister wachtte het antwoord niet af. ‘Ik ben vandaag mijn eigen weg gegaan, beste vrienden. Ik heb niet gewacht op de Nationale Veiligheidsraad om mijn verantwoordelijk- heid als Vlaams minister van Onderwijs te nemen. Vanmiddag heb ik de goede boodschap al in het Vlaams Par- lement verkondigd, ik herhaal ze hier en nu graag nog eens voor jullie. Beste vrienden, het is met trots en blijdschap dat ik u kan aankondigen dat op vrijdag 15 mei de Vlaamse scholen weer opengaan.’
Op de vingers fluiten deden Mignonette en Kotelet níét, die vaardigheid was hun door de Schepper helaas niet gegund, maar ze zetten wel grote ogen op. Hun baasje had immers al eens va- ker de kritiek gekregen dat hij te veel en te vroeg communiceerde, voor zijn beurt sprak, aankondigde zonder overleg, ballonnetjes gebakken lucht opliet, zijn hoofd voor elke camera schoof. Die compulsieve stoornis was hem vorig weekend nog opgebroken, toen hij argeloos voorstelde dat het onderwijs dit jaar misschien maar eens een weekje later aan de grote vakantie kon beginnen. Alleen de K3-componist Miguel Wiels had de minister toen openlijk ge- lijk durven te geven. Maar bij de vakbonden en in de lerarenkamers verslikten ze zich van verdriet en verontwaardiging. Je zou dus hebben kunnen denken dat Ben wat voorzichtiger zou zijn geworden met luidop denken. Zeker vandaag, nu de consternatie om een uitgelekt expertenrapport nog groot en algemeen was. Maar Ben had voor mekaar gebracht wat niemand voor mogelijk achtte: een Vlaams akkoord tussen de scholen, de koepels en de vakbonden over de afbouw van de lockdown. Een en ander moest nog worden goedgekeurd door de Nationale Veiligheidsraad (en door Miguel Wiels), maar op die formaliteit had de minister niet willen wachten. Waarom zou hij: dit akkoord was grotendeels zijn verdienste. Deze pluim zouden experts noch collegae-politici op hun hoed steken.
De concurrentie was immers moordend als het op communicatie aankwam. Niet alleen had je de Van Ransten, Van Guchten en Vlieghes die elke dag gratis en voor niets op tv mochten. Er was ook CD&V-collega Pieter De Crem die keer op keer met succes zendtijd opeiste en naar eigen zeggen over ‘een enorm empathisch vermogen’ beschikte, zo enorm dat hij het in elk interview minstens twee keer vermeldde. Als De Crem voor de voeten werd gegooid dat sommige coronamaatregelen onduidelijk waren, dan verduidelijkte hij enorm empathisch dat het zelden minder duidelijk was geweest. Klaar.
Ook premier Sophie Wilmès (MR) mocht je niet onderschatten: ze wurm- de zich weliswaar niet vaak of graag op het voorplan, maar ze beschikte over een decolleté en over volmachten, twee troeven die in tijden van crisis van pas kwamen. Binnen Weyts’ eigen N-VA leek de strijd om het voetlicht gewonnen: Bart De Wever was voornamelijk sikkeneurig omdat geen enkele andere partij momenteel oor had voor zijn oproep tot een Vlaams Front tegen ‘al
wat Wals en vals is’. Theo Francken, ook aan de zijlijn, was al blij dat hij eens een bericht van Urbanus kon retweeten.
Het exit-akkoord van Weyts was dus een opsteker, 15 mei werd een dag om naar uit te kijken. Natuurlijk waren er nog enkele praktische problemen. Zonder voorzorgsmaatregelen ging het feest niet door. Mondmaskers waren een conditio sine qua non. De taskforce van Philippe De Backer (Open VLD) moest daarvoor zorgen. Helaas heerste er – nu toch al een week of zes, zeven – een schrijnende krapte op de internationale markt. Even geduld. Ondertussen werd de mogelijkheid van binnenlandse productie onderzocht. Ook Koen Geens (CD&V) had wellicht nog een week of zes, zeven geduld nodig. Tegen 15 mei moesten tevens alle leerkrachten getest zijn op corona. Zodra die testen voorradig waren. Bovendien
moesten leerkrachten de garantie krijgen dat elk kind ver uit de buurt bleef, om het kwartier volledig werd gedesinfecteerd en zo weinig mogelijk ademde. Maar voorts waren er volgens Weyts nog weinig bezwaren te bedenken tegen een slimme heropening van de scholen.
‘Kennen jullie het begrip “Öffnungsdiskussionsorgien”?’, vroeg Weyts.
Mignonette en Kotelet keken elkaar vragend aan: ‘“Öffnungsdiskussionsorgien”? Nee.’
‘Is Duits. Komt van Angela Merkel. Zij waarschuwt voor een te gretige terugkeer naar het gewone leven, met groot risico op een tweede corona-golf. Maar ik zeg u: “Wir schaffen das”.’
Parbleu, zo goedgeluimd en vol zelfvertrouwen hadden de hangbuikzwijnen zelfs hun baasje nog niet vaak meegemaakt.
‘Gnoink-gnoink’, zeiden ze tegen elkaar. Het liefst hadden ze ook een duim opgestoken, want ze hadden nog maar zelden een menselijk wezen gezien dat zichzelf zo op de borst klopte, op de rug timmerde, over de bol aaide, hartelijk handenschuddend feliciteerde, en dat alles tegelijk.
Premier Wilmès wurmde zich weliswaar niet vaak of graag op het voorplan, maar ze beschikte over een decolleté en volmachten, twee troeven die in tijden van crisis van pas kwamen