‘Ik kan niet de leerkracht zijn die ik wil zijn’
Josephine Dapaah (27) uit Antwerpen geeft les Nederlands en Engels, en ze studeert internationale betrekkingen en diplomatie.
‘Ik was blij dat de eerste ‘lesweek’ om was. Te veel is te veel. Het was niet leuk! Ik leefde in een tsunami van emails, moest veel nieuwe afspraken uitleggen, en worstelde met Smartschool. Dat instrument is logistiek zo rijk dat ik door de bomen het bos niet meer zag. Kortom, ik kon niet communiceren zoals ik dat wilde en kwam slordig over. Ik kon de leerkracht niet zijn die ik wil zijn. Ik wil weer voor de klas staan en mijn ding kunnen doen. Livesessies zijn geen lesmethode. Op welk eiland leeft de minister eigenlijk? Ik kan dat woord preteaching niet meer horen. Als er al winnaars zijn in dit systeem, dan zijn het de kinderen die thuis ondersteuning krijgen. Maar in elke klas zijn er ook leerlingen die al vijf weken spoorloos zijn. Ik heb er drie die in mijn dromen opduiken. Natuurlijk lig ik wakker van dit alles, ik ben ook een mens. Gelukkig had ik aan het einde van de week een livesessie met een normaal gezien wat moeilijke klas, die heel prettig verliep. De leerlingen zeiden dat ze me misten. Daaraan trek ik me op’
Emiel Van Herck (17) uit HalleZoersel is leerling in het laatste jaar van het SintJanBerchmanscollege in Westmalle.
‘Ik heb bij mijn vrienden rondgevraagd wat hen ertoe zou brengen de regels te breken. Niet veel. De grote meerderheid redeneert dat het alleen langer zal duren als we dat doen. Enkelen glippen soms het huis uit om een goeie vriend te zien. Maar er is geen sprake van opstandige gevoelens, en daarover was ik verwonderd. Zijn we dan zo braaf? In de klas zijn vooral de jongens soms vrij rumoerig en wij worden verondersteld rebels te zijn? Maar als ik naar mezelf kijk: ik ben ook niet de meest gestructureerde persoon, en ik heb vrij apathisch kennis genomen van de maatregelen. Ik kan er niets aan veranderen, dus ben ik er niet gestresseerd over. Ik kijk er zelfs naar uit om straks een dag per week naar school te gaan. Het voelt exotisch aan, alsof ik uit een lange, grote vakantie kom en dat het dagelijks leven weer opstart.’
Werner Schirmer (43) uit Gent is onderzoeker sociologie aan de VUB.
‘De grote spanning van de eerste maand is weggeëbd. Er gebeurt weliswaar elke dag iets nieuws, maar het is vooral meer van hetzelfde. Trump, de veiligheidsraad, Zweden, nieuwe cijfers … Ik vergeleek twee weken geleden nog alle nieuws dat ik kon vinden. Nu raadpleeg ik het nieuws nog twee maal daags. Een extreme verzadiging is opgetreden, corona is een routine geworden. Dat is niet abnormaal. Als we in ons dagelijks leven in grote onzekerheid leefden, zou dat pas problematisch zijn. Ik heb zowel in Zweden als in Duitsland gewoond: daar volgen ze gedisciplineerd de regels, omdat ze veel vertrouwen in de staat hebben. In landen als Griekenland en Italië is het vertrouwen minder groot. In België is het een complexere situatie. Dat de overheid de regels gefaseerd versoepelt, is goed. Dat geeft hoop en de mensen hebben ademruimte nodig. Je kunt het sociaal leven niet te fijnmazig beregelen. We moeten ruimte overhouden voor wat individuele vrijheid.’