EEN NIEUWE KANS VOOR EEN ECHTE REGERING

Het aftellen is begonnen. De steun voor de volmachten smelt met de dag, een verlenging in juni lijkt uitgesloten. Het experiment van deze liberale regering, aangevuld met wat Vlaamse christendemocraten, loopt met een sisser af. Het idee dat dit lelijke mormel – ooit met een stuitligging geboren – zou uitgroeien tot een sierlijke ballerina, behoort tot het rijk der fabelen. Wat begon als een krakkemikkig experiment, bleef een bizarre constructie. Geen volmachten impliceert een vertrouwensstemming, en het einde van de regeringWilmès.

Alleen GeorgesLouis Bouchez lijkt daarom te treuren. Zijn winkel draait zolang de subtop van de MR het ministeriële pluche bekleedt. Des te meer tijd heeft hij om zich als de Franstalige versie van Balthasar Boma te laten kronen tot voorzitter van een plaatselijke voetbalclub. Zijn gedrag etaleert de ondraaglijke lichtzinnigheid van een brokkenpiloot. De MRvoorzitter maakt zich in Vlaanderen meer gehaat dan om het even welke PS’er.

Eind juni krijgt de politiek een nieuwe kans om een slagkrachtige regering te bouwen die het leven in coronatijdperk moet regisseren. De onderhandelingen kunnen niet snel genoeg beginnen. Met alle respect voor de virologen, zij kunnen slechts adviseren. Uiteindelijk nemen de politici de beslissingen en dragen ze daarvoor de verantwoordelijkheid. Een nieuwe regering heeft behoefte aan een regeerakkoord dat als stevig kompas dient. Op dit moment raakt niemand nog wijs uit het ratjetoe aan voorstellen. Dat komt ervan als tien partijen denken zich te mogen moeien.

Verkiezingen zijn onmogelijk, of gaan politici werkelijk met een mondmasker op huisbezoeken afleggen? Taboes moeten op de schop. Dit land kan zich geen nieuwe mislukking veroorloven. De grootste partij in Vlaanderen en de grootste partij in Wallonië hebben de plicht om elkaar te vinden. De werking van de Nationale Veiligheidsraad bewijst dat het ook kan.

De samenleving kraakt. De sociale ophokplicht weegt met de dag zwaarder, het aantal ontslagen gaat ondanks alle steunmaatregelen crescendo. De saga van de mondmaskers schittert als metafoor voor het Belgische onvermogen. Op dit moment buigen vijf ministers zich over het bestellen, het produceren en het verspreiden van de dingen. Tegelijkertijd wordt de bevolking opgeroepen om aan het naaien te slaan.

Ongetwijfeld zullen er stemmen opgaan om nog even te wachten, dat er niet van bemanning mag worden gewisseld als het stormt. Benieuwd wat het commentaar zal zijn eenmaal het schip met man en muis is vergaan.

De onderhandelingen kunnen niet snel genoeg beginnen