Eigen lof stinkt (en niet alleen naar wiet)
Film Een luie registratie van een theatershow doet de erfenis van MCA en de Beastie Boys geen deugd.
Beastie Boys story ★☆☆☆☆ Van: Spike Jonze (120 min.)
Weet u nog waar u was toen het radionieuws op 4 mei 2012 meldde dat MCA, het genie achter de Beastie Boys geboren als Adam Yauch, overleden was aan kanker? Was het toevallig op de A12 van Brussel naar Antwerpen en moest u de ruitenwissers aanzetten, ook al was het een zonnige dag?
Dan keek u wellicht ook uit naar een film over de beste rapgroep aller tijden, gemaakt door Spike Jonze, de regisseur van enkele van de beste videoclips aller tijden. Jonze maakte ook drie van mijn favoriete films (Being John Malkovich, Adaptation en Her), maar ik leerde hem kennen dankzij zijn video’s van ‘Sabotage’ en ‘Intergalactic’, zeldzame hoogtepunten van de hoogdagen van MTV.
Dan is het nu tijd voor de waarschuwing. Ouder worden zuigt. Jeugdhelden die ouder worden zuigen nog harder. Na afloop van deze film voel je je uitgezogen: wat een deprimerende ervaring. Genoeg reden om, voor de gratis proefweek voorbij is, dat abonnement op te zeggen op de streamingdienst Apple TV+ (of moeten we zeggen: minus).
Bekocht? Allereerst: Spike Jonze heeft geen documentaire gemaakt, maar een registratie van de theatershow die hij in elkaar stak met de twee overblijvende Beasties. Die was op zijn beurt gebaseerd op het koffietafelboek dat deze twee rebellen uitbrachten. Ergens kotst de tiener in mij.
Je snapt meteen waarom deze film een uithangbord is voor Apple TV+. Mike D (Michael Diamond) en AdRock
(Adam Horovitz) betreden het podium als klonen van Steve Jobs, om in een afgelikte Ted Talkstijl op een drafje door hun geschiedenis te fietsen. Ergens sterft de tiener in mij.
Getelefoneerd
De powerpoint is iets flitsender dan die van Sophie Wilmès, maar veel scheelt het niet. De enige innovatie van Spike Jonze bestaat erin dat hij af en toe fans in de zaal in beeld brengt die alleen maar geforceerd lachen omdat ze – het zijn immers fans – dit nu eenmaal goed willen vinden. De dialoogjes tussen de twee ooit nochtans vuurspuwende rap
pers zijn hopeloos getelefoneerd. Wat best vreemd is: hebben die twee dat dan niet zelf meegemaakt?
Ze zijn niet alleen slechte, maar ook slecht geplaatste vertellers. En niet alleen als ze hun spijt betuigen over de ly rics van ‘Girls’ of over hoe ze hun drum ster, Kate Schellenbach, lieten vallen. Het ware beter geweest om anderen te laten vertellen over de enorme bijdrage aan de muziekgeschiedenis van de Beas tie Boys, die gitaren, samples en rap verknipten tot een nieuw geheel. Questlove en Chuck D doen dat beter in twee You tubevideo’s dan deze film in twee uur.
Eigen lof stinkt en niet alleen naar
wiet. Terwijl ze pochen over hun gebruik van drank en drugs, is er hier en daar een prettige anekdote. Weinig is nog niet bekend. Zoals die keer dat hun eerste videoclipregisseur, ene Nathanial Hörnblowér, het podium van de MTV Awards bestormde omdat ‘Everybody hurts’ van REM de prijs kreeg die naar ‘Sabotage’ moest gaan. Hörnblowér was een alter ego van Adam Yauch, verkleed als Zwitserse alpenboer.
Yauch voorkwam met zijn testament dat hun muziek nog misbruikt wordt in reclames. Helaas kon hij deze film niet voorkomen.