Politiek einde in zicht voor Els Ampe

Na de voorzittersverkiezingen bij Open VLD lijkt het over en out met de politieke carrière van Els Ampe. Haar protest tegen de ‘lockdowndictatuur’ is er te veel aan.

‘Dodelijk.’ Zo omschreef minister van Volksgezondheid Maggie De Block (Open VLD) in Terzake de voorstellen van haar partijgenote Els Ampe. Een drang om haar te bellen, voelde De Block niet. ‘Dat heeft toch geen zin.’ Niemand wil on the record praten. Eind mei tilt Open VLD een nieuwe voorzitter op het schild. Ampe is een van de vier kandidaten. Elk woord van kritiek laat toe om het calimerogevoel te exploiteren.

Begin april vergeleek Ampe de lockdown met een vakantie, alsof de Vlaming uit vrije wil technisch werkloos is of zelfs ontslagen wordt vanwege corona. De laatste week schakelde ze over naar de ‘lockdowndictatuur’. Ze vindt dat half mei alle cafés en restaurants opnieuw open moeten, met een schimmige grafiek tracht ze te bewijzen dat er dan doden noch besmettingen zullen vallen. Ampe baseert zich naar eigen zeggen ook op uitspraken van Marc Van Ranst. De viroloog reageerde gisteren op Twitter: ‘Povere dossierkennis, gezondheidsgevaarlijke propaganda en laffe persoonlijke verdachtmakingen.’

Voormalig Brussels minister Guy Vanhengel (Open VLD) twitterde een verwijzing naar het DunningKrugereffect, een psychologisch verschijnsel dat optreedt bij ‘incompetente mensen die door hun incompetentie’ niet snappen dat hun voorstellen verkeerd zijn. Ampe is een gediplomeerd ingenieur. Haar standpunten gaan ook lijnrecht in tegen de aanpak van de Open VLDministers De Block en Philippe De Backer.

Tot eind mei – de voorzittersverkiezingen – kan Ampe niets gebeuren. Intussen gaan er stemmen op om haar vervolgens uit de partij te gooien. Toch is het lang niet zeker dat het zover komt. Dat Ampe aan een laatste termijn als parlementslid bezig is, lijkt wél een certitude.

Eigenzinnig optreden

Ampe (40) zetelt al zestien jaar als parlementariër. Ze was fractieleider in het Brussels Parlement en schepen van de stad Brussel. Dat ze zich vervolgens profileerde als een kandidaat tegen het establishment kon er bij velen niet in.

In de Brusselse afdelingen liggen de sterke verhalen over haar ‘eigenzinnige optreden’ voor het rapen. Met sterkhouders Guy Vanhengel en Sven Gatz leeft ze al even in onmin. Haar brandende ambitie om minister te worden, zit daar voor veel tussen. Toen voorzitter Gwendolyn Rutten voldoende vrouwelijke lijsttrekkers zocht, zette de moegetergde Brusselse afdeling haar op de lijst voor het Vlaams Parlement om ervan af te zijn. ‘Nu ondervindt Vlaanderen wat wij al jarenlang meemaken’, klinkt het. ‘Ampe heeft ons politiek veel gekost. Het is voor de hele club contraproductief.’ Talloze bemiddelingsoperaties losten niets op.

Els Ampe antwoordde niet op drie telefoontjes om haar versie te kunnen geven.