‘Winkels openen biedt geen zekerheid: het is geen funshoppen meer’
Najma Zemmouri (33) uit Antwerpen begeleidt bij Arktos jongeren die het onderwijs dreigen te verlaten. Carlo Scheerlinck (54) uit Mechelen is zelfstandig klinisch psycholoog en psychotherapeut. Karine Valy (60) uit Hasselt is zaakvoerster van schoenenwin
‘Het is fijn dat de tuincentra weer open zijn, maar waarom zijn planten voor de ene gemeenschap essentiëler dan voeding voor een andere gemeenschap? Mensen in armoede die de ramadan volgen, raken dezer dagen vaak moeilijk aan voedsel. Normaal kunnen ze doorheen de week ’s avonds voedselpakketten afhalen en in het weekend aanschuiven aan gezamenlijke maaltijden, de iftars. Dat die laatste niet kunnen plaatsvinden, begrijp ik. Maar ook de bedeling van pakketten is bij vele organisaties on hold gezet door de crisis. Vanuit Arktos helpen wij dit jaar de vzw Al Ikram, in hartje Borgerhout. Die mag nog voorverpakte afhaalmaaltijden aanbieden, maar wordt overstelpt door een vraag die tot vier keer groter is dan normaal. Het is dweilen met de kraan open. Ik kan gewoon niet geloven dat de moslimexecutieve deze beperking bevestigd heeft en niet serieus in dialoog gegaan is. Het is hartverscheurend om mensen die aanschuiven te moeten vertellen dat alles op is. Gezinnen in nood worden in de belangrijkste maand van hun leven aan hun lot overgelaten.’
‘De komende weken kunnen we ons losmaken uit de beknelling van de lockdown, maar ik ben benieuwd hoe het proces van verandering zal verlopen en wat het duurzame effect zal zijn. In mijn job botsen we vaak op de “paradox van verandering”: je verlangt naar iets anders, maar je wil de weg erheen niet inslaan. Je hebt dat bijvoorbeeld in een relatie, of een job.
Als psycholoog sta je dan naast je patiënt aan het roer van dit proces, zonder dat roer uit zijn of haar handen te nemen. Alleen zo voelt de patient aan dat de verandering deel van zichzelf is. Het is dus aangewezen dat gedragswetenschappers naast de burgers gaan staan, zodat die het gevoel krijgen dat hun gedrag vanuit henzelf komt. Indien dat niet gebeurt, vrees ik dat mensen de regels snel overboord zullen gooien of er een eigen interpretatie aan geven. Want ik stel vast dat veel mensen de ontsluitingsdata van 4, 11 en 18 mei goed kennen, maar dat het hen niet duidelijk is of ze de maatregelen juist opvolgen om zover te raken.’
‘De winkel mag opengaan op 11 mei. Of intussen misschien weer niet? Ik probeer positief te blijven, maar mijn stemmingen gaan op en neer. Soms praten we over de digitale uitdagingen, dan weer hoor ik van een Nederlandse collega, die wel open is, dat de omzet nog 20 procent bedraagt van wat hij was. Openen biedt dus ook geen zekerheid. Misschien logisch: het is geen funshoppen meer. Een afspraak maken, afstand houden, kleren al dan niet aanraken: hoe zal dat gaan? Ik probeer daarmee bezig te zijn, en trek me op aan positieve chats met klanten. En ik denk veel na over verandering. Ik vind dat we meer moeten inzetten op het lokale. Dat de spullen langer meegaan, dat het artisanale in eer hersteld wordt. Ik lees met plezier verhalen over kleine retailers en horecazaken die zichzelf herdenken. Want ons zakenmodel werkt niet meer. Die enorme stocks die we moeten opslaan houden zoveel risico in en blokkeren ons omdat al ons geld daarin zit. We waren hier niet op voorbereid, we moeten alles
anders bekijken.’