Een nieuwe brug, nieuwe hoop

Het is het principe van iemand die een drukke weg wil oversteken, als ik een anachronistische vergelijking mag gebruiken. Hij wacht tot er genoeg ruimte valt tussen de passerende auto’s om veilig aan de overkant te geraken. Maar als het te lang duurt, past hij zijn norm aan. Dan is een kleiner gaatje misschien toch voldoende om de oversteek te wagen. Precies zo zie ik hoop in steeds kleinere dingen.

Stella’s moeder is voor het eerst weer buiten geweest. Ze had sinds begin maart opgesloten gezeten in haar huis. Ze werd er gek van. Stella had een FFP2-mondmasker voor haar gevonden en ze waagde het erop. Wij gingen mee om haar te beschermen tegen eventuele kuchjes van passanten.

Het lukte ons om drie verschillende winkeltjes te bezoeken op honderd meter van haar huis. Stella’s moeder bleef buiten op straat en gaf haar bestellingen door aan Stella, die binnen in het risicogebied zaken deed. Stella had drie soorten ontsmettingsmiddel bij zich waarmee ze de boodschappentasjes en het wisselgeld onder sproeide. De expeditie duurde een uur en toen was Stella’s moeder de uitputting nabij. Maar ze is buiten geweest.

De nieuwe brug is af. Vandaag om twaalf uur werd de laatste module geplaatst van het wegdek van het door Renzo Piano ontworpen viaduct over het dal van de Polcevera ter vervanging van Ponte Morandi, die op 14 augustus 2018 is ingestort. De premier was gekomen en hij sprak woorden van hoop, waarin hij de nieuwe brug interpreteerde als een symbool van de veerkracht van Italië en van de wil en het vermogen om het land na tegenslag weer op te bouwen. De sirene van de bouwplaats bracht een saluut, simultaan met de scheepshoorns van alle boten in de haven. We hoorden het thuis door de open ramen. Alle kerkklokken beierden.