Liederen van hoop, geloof en liefde

Ik heb opeens een onstilbare voorkeur ontwikkeld voor Italiaanse barokmuziek. Ik hoop niet dat het een van de symptomen is. Je leest de raarste dingen.

Vroeger interesseerde de barok mij niet. Wat klassieke muziek betreft, ging mijn voorliefde altijd uit naar complexe, ontwortelende muziek uit de twintigste eeuw. Alles vóór Stravinsky en de Tweede Weense School vond ik voorspelbaar. Maar nu graaf ik in de krochten van mijn iTunesabonnement om uitvoeringen te vinden van vooral vocale stukken van componisten als Alessandro Stradella, Francesco Cavalli en Gioseppe Peranda. Palestrina, Pergolesi en Monteverdi mogen ook meedoen. Ik vind het nog steeds ongelooflijk voorspelbare muziek, maar ik ben bang dat dat nu precies is wat mij eraan bevalt en wat voor mij in een behoefte voorziet. Het ontroert me zelfs.

Het is een van de paradoxen van deze quarantaine. Alle dagen zijn eender, maar alles is vreemd en onzeker. De etmalen verglijden volgens een onveranderlijk stramien, maar ik heb behoefte aan houvast. Daarom bieden solide muzikale structuren mij troost.

Sinds een week heeft een van onze buren de gewoonte ontwikkeld om elke avond om halftien zijn speakers voor de open ramen te zetten en drie liederen over het pleintje te laten galmen, steeds weer dezelfde drie in dezelfde volgorde: eerst de aria ‘Nessun dorma’ uit de opera Turandot van Giacomo Puccini, die crescendo eindigt met de als een zelfhypnose herhaalde verzekering ‘vincerò’, dan de hymne van Mameli, het Italiaanse volkslied, en ten slotte een sobere instrumentale versie met een melancholische trompetsolo van het officieuze volkslied van Genua, ‘Ma se ghe pensu’. Steeds weer die drie.

Het zijn, met een kleine omkering van de canonieke volgorde, hoop, geloof en liefde die de buurman genereus uit zijn speakers laat schallen. Het is een moment op de dag geworden waar ik naar uitzie.