DE CORONAKRONIEKEN

Leven en werk van gewone mensen in ongewone tijden

Elien Pieters (35)

uit Staden is zaakvoerder van het chrysantenbedrijf Gediflora.

‘Sinds tuincentra open zijn, is de stemming veel verbeterd. De handel in de sector draait op volle toeren. In mijn zaak is iedereen gezond, en we kunnen de stekjes voor de chrysanten nog steeds importeren en exporteren. Tevredenheid dus, ook al lopen we 30 procent achter op de geraamde omzet. Het zou erg optimistisch zijn te denken dat alles algauw weer bij het oude zal zijn. We zullen het verlies niet zo snel goedmaken. We beseffen in de sierteelt dat we op het vlak van ecommerce een enorme kans gemist hebben en vragen ons af of we die achterstand ooit nog kunnen inhalen.’

Dieter Van Den Broeck (44)

is straathoekwerker bij de Brusselse dienst Diogenes.

‘Voor mensen die op straat leven, is de coronacrisis zeer hard. In de eerste weken hadden velen echt honger: dat hadden we nooit eerder meegemaakt. Dat is intussen beter geregeld, omdat verschillende diensten voedselpakketten uitdelen. Maar de situatie blijft pijnlijk: bedelen levert bijna niets meer op en vele daklozen kunnen niet naar de nachtopvang, omdat ze daar voordien niet regelmatig kwamen. Ze moeten bovendien de hele dag blijven rondwandelen, want ze worden door de politie opgejaagd wanneer ze ergens gaan zitten.’

‘De isolatie neemt toe: het contact met vaste passanten die eens een babbeltje sloegen en iets gaven, is grotendeels weg. Wie gaat zitten om te bedelen, riskeert – echt cynisch – een boete, en mensen aanspreken is moeilijk, want iedereen is bang dat je te dichtbij komt. Het is miserie. We moeten iets positiefs vinden om zo onze gevoelens te kunnen beheersen. We proberen er een uitdaging in te zien, wat lukt omdat alles anders is. Je krijgt nu per telefoon, bijvoorbeeld, veel vlotter iets gedaan van de OCMW’s, dan vroeger via de klassieke weg.’ www.standaard.be/coronakronieken