Zeg eens oooooh
H uidhonger, eenzaamheid en symbolisch zuurstofgebrek doen ons stilaan tegen de muren oplopen. En als we een troostende knuffel willen, moeten we ons wenden tot ons hoofdkussen of het schapenvel op de sofa. Die verdomde anderhalve meter sociale afstand ook! Maar kijk, het lange weekend van 1 mei bracht soelaas. Toch voor facebookgebruikers. Want daar was ie plots, de langer aangekondigde knuffelemoji. Een geel eierdooierachtig wezen, met in zijn schattige kleine armpjes een knalrood, kloppend hart.
Plots kreeg je zo’n knuffel te zien wanneer je wilde reageren op een post. Plots zag je die extra optie in het emotionele vocabularium. Plots kon je iemand virtueel knuffelen. En, belangrijker: kon je zelf ook geknuffeld worden. Kom hier dat ik je tegen mijn gilet trek, zoiets. Maar dan in de afgewassen afgeleide vorm. Nu ja, troost heeft altijd in een klein hoekje gezeten.
Het is de coronacrisis die ze daar bij de Zuckerbergs de knuffel heeft doen uitvinden. Alone together, aldus de pitch op de videovergadering. Want er zit brood in de ondersteunende communicatie, moeten ze daar gedacht hebben. Allemaal goed en wel, maar eigenlijk is dat emotionele woordenboek op Facebook toch een beetje een zootje. Neem nu de hartjesemoji. ‘Love’, krijg je daarbij te lezen in de Engelse versie, maar in de Nederlandstalige versie van Facebook staat er dan weer ‘geweldig’. Behoorlijk taalverwarrend toch. Schreeuwt iemand uit dat hij stilaan gek wordt van het binnenzitten, dan kan je als gebruiker van de Engelstalige versie een hartje droppen om hem een hart onder de riem te steken, maar als de ontvanger met Nederlandstalige instellingen zit, leest hij puur leedvermaak in dat hart. Of erger nog: beeld je in wat je krijgt als je zo’n ‘geweldig!’hart achterlaat bij iemand die meldt dat zijn oma overleden is.
De hamvraag is natuurlijk simpel: waarom moet een emoji nog eens een definitie mee krijgen? Is het niet de essentie van zo’n ding dat het voor zich spreekt? Of dat je er lekker anarchistisch op projecteert wat je wil? Misschien heeft het te maken met het type mens dat in zo’n techbedrijf werkt? Mensen aan wie impliciete emoties niet besteed zijn?
Maar dus terug naar de knuffel. Een simpele, woordeloze blijk van empathie. Neen dus. ‘Care’, staat er in het Engels. ‘Medeleven’, in het Nederlands. Echt. Medeleven. Ik lees het goed. God, het klinkt als een prefab condoleancekaart. Weg is de spontaneïteit van een knuffel, het ocharmezalikevenmeejankengevoel. Komaan, Zuck & co, weg met die emoduidingen. Of doe zoals bij de lachemoji, daar staat in elke taal gewoon haha bij. Ga het niet verder zoeken en houd het bij de knuffel misschien op een langgerekte ooooooh.
De hamvraag is simpel: waarom moet een emoji een definitie mee krijgen?