De gevangenis in ons hoofd
Stella en ik hadden een afspraak in de studio van onze bevriende architect Massimo. Het was een zakelijke afspraak, dus het was toegestaan. Ook achter de gesloten deur van zijn ruime kantoor hielden we alle drie onze mondkapjes op, zoals de wet voorschrijft. Na afloop gingen we koffie halen bij de bar van Pucci, die een afhaalpunt had geopend.
‘De mensen hebben een gevangenis in hun hoofd’, zei Pucci door haar mondkapje heen. ‘Ze leven achter de tralies van hun eigen onzekerheid en angsten. Kijk hoe ze over straat lopen. Met elke stap zijn ze bang om iets fout te doen, om risico te lopen op besmetting of, erger nog, om een van de talloze regels te overtreden van de regeringsdecreten.’
Haar compagnon Giovanni knikte. Zijn masker ritselde over zijn baard. ‘Ik ben geboren en opgegroeid in ZuidAmerika’, zei hij. ‘Ik heb een dictatuur meegemaakt. Maar zoiets als dit heb ik nog nooit eerder gezien.’
‘Zie je dat licht?’, zei Massimo. Zoals een rossige glans zich met het verstrijken van eeuwen meester maakt van antieke vergulde lijsten, zo viel het strijklicht van de namiddagzon van mei over de pokdalige gevels van Piazza Soziglia. ‘Dit is het mooiste licht van het jaar. En wij staan onder huisarrest.’
Nu er meer mensen op straat zijn, is ook de absurditeit zichtbaarder. Lange tijd waren we veilig weggeborgen voor de nieuwe realiteit, maar nu we de stad opnieuw koloniseren met nieuwe angsten en voorschriften, beseffen we pas dat alles is veranderd.
Later ging ik naar het afhaalpunt van Deborah’s bar op Piazza delle Erbe. ‘Je moet overal op letten’, zei ze. ‘Houden de mensen wel afstand? Gebruiken ze de handgel wel? Dodelijk vermoeiend is het. Maar vandaag gaat het goed.’ Ze lachte. ‘Jij bent tot nu toe mijn enige klant van vanmiddag.’
‘Dat Duitsland nu evenzeer in de shit zit als wij allemaal, biedt een glimpje hoop dat het land zich de vraag stelt: wat moeten we doen? Het is niet langer: dit is jullie probleem, hier is de trojka’
Econoom Yanis Varoufakis in
‘The Guardian’
Verbeeld ik het me, of klinkt hier een klein beetje leedvermaak in door?
‘Ik merk dat bij televergaderingen: zit je plots de boekenkast van je collega te monsteren’
Professor forensische psychiatrie Kris Goethals (UAntwerpen) in ‘De Morgen’ Les 1 uit de cursus ‘beeldbellen voor beginners’: nooit voor je boekenkast gaan zitten. Gesprekspartners gaan onvermijdelijk op onderzoek naar je literaire voorkeuren, en voor je het weet, moet je je verantwoorden voor dat exemplaar van de Da Vinci Code dat je ooit cadeau hebt gekregen.
Ter informatie: de 10 procent van de Belgen met de hoogste inkomens betaalt 47 procent van de personenbelasting. Bijna evenveel dus als de overige 90 procent.
‘Door maximaal rechts te houden, beletten we dat mensen elkaar moeten kruisen op het trottoir’
Antwerps schepen van Middenstand Koen Kennis (NVA) in ‘Gazet van Antwerpen’
Maximaal rechts houden: daar weet de NVA alles van. En niet alleen in winkelstraten.
‘Videobellen is vermoeiend, je verliest sociaal contact en de grens tussen werk en privéleven verdwijnt’ Barcotopman Jan De Witte, in ‘De Tijd’
Misschien komen vrouwen er dan achter dat er zoveel nuttige aanwendingen zijn voor de tijd die je niet in winkels besteedt. En, misschien nog belangrijker: voor het geld dat je niet uitgeeft aan kleren die je eigenlijk niet nodig hebt. Of ben ik nu seksistisch?
‘Laat het duidelijk zijn: zonder coronavaccin gaan we nooit meer normaal kunnen leven’
Wat de vraag oproept: wanneer gaat dat
Scoop kijkt met een kritische blik naar de media en kiest elke week een aantal citaten.