Voltooide levens

Er is weleens gezegd dat de dood uit het dagelijkse leven is verbannen. De coronacrisis heeft daar verandering in gebracht. Iedere dag wordt gemeld hoeveel mensen aan covid19 zijn be zweken, we zien beelden van lijk kisten, soms zelfs van massagraven. Met man en macht wordt geprobeerd levens te redden. Je laat iemand im mers niet zomaar sterven, stikken.

Ik heb de afgelopen weken vaak aan het begrip ‘voltooid leven’ gedacht. Die twee woorden staan voor het besef dat het leven eindig is, en dat een mens op een bepaald moment kan zeg gen/denken: het is goed geweest, nu wil ik graag in schoonheid afscheid nemen. Ik weet dat dit problematisch is. Artsen staan niet te springen om men sen te helpen sterven, zij willen levens redden, dat is hun job, ook hun plicht. Hoe kan je garanderen dat mensen niet onder druk zullen worden gezet om die keuze te maken? Elk afscheid doet pijn, hoe hoogbejaard de persoon ook is.

De dood is de grote vijand die koste wat het kost moet worden overwonnen. Maar uiteindelijk triomfeert ze. Zou het niet mooi zijn als we ons einde konden regisseren? Als bijvoorbeeld 75plussers het recht kregen om te zeggen: voor mij is het goed geweest, het hoeft niet meer? Je kunt discussiëren over hoe en wat, over leeftijdsgrens en voorwaarden, maar ik ben er zeker van dat veel mensen innerlijke rust zouden vinden bij het besef dat ze op een dag zouden kunnen zeggen: mijn leven is voltooid, met een diepe buiging neem ik afscheid, en dat ze dan zouden kunnen gaan liggen, en met een prik naar de eeuwige jachtvelden verdwijnen.

Het kan vreemd lijken om het onderwerp uitgerekend nu weer op te pikken, maar ik denk dat we juist in deze tijden van sterfelijkheid de discussie moeten durven te voeren.

KRISTIEN HEMMERECHTS Schrijfster