LEREN LEVEN MET HET VIRUS EN DE DODEN
Na de Veiligheidsraad is er dagenlang gepalaverd over de vraag wat ‘vier personen’ nu eigenlijk betekent en hoeveel bubbels we mogen vermengen. Experts gaven verduidelijking op verduidelijking, maar gisteren bleek dat zelfs de minister van Volksgezondheid de maatregel nog te ruim interpreteerde. Straten en parken vol mensen riepen dan weer de boosheid van virologen op, terwijl sommige andere mensen hun isolement maar voortzetten omdat ze zo het minste risico lopen om de regel van vier verkeerd te interpreteren.
Maar de vraag voor de toekomst is niet met hoeveel mensen we contact mogen hebben, wel hoe we met dit virus gaan leven. Want als we de afgelopen weken iets geleerd hebben, is het wel dat het niet zomaar na enkele weken quarantaine zal verdwijnen. Het tempo waarin we de komende weken de maatregelen zullen lossen, hangt af van het tempo van de ziekenhuisopnames, de besmettingen, het aantal doden. Maar de manier waarop we gereageerd hebben op die eerste piek, kunnen we niet herhalen bij een tweede, derde of vierde piek. Een samenleving telkens opnieuw als de doden stijgen in een volledige lockdown zetten, kunnen we emotioneel en financieel onmogelijk aan.
Nu mensen langzaamaan weer buiten mogen komen, het gewone leven zich stapje per stapje herpakt en het aantal dodelijke slachtoffers merkelijk daalt, kan er een gevoel van opluchting bij de bevolking ontstaan dat het nog wel meevalt. Maar de ontnuchtering loert om de hoek.
We hebben nog geen idee wat de impact zal zijn op de kinderen en jongeren die al weken, sommige maanden geen les kregen. Hoe groot de schade is bij kinderen uit sociaal zwakkere gezinnen. Sommige directeurs spreken van één op de vijf kinderen die ze onderweg verloren hebben. Geen idee hoeveel winkels, horecazaken, bedrijven het toch niet zullen halen en failliet gaan, hoeveel tijdelijk werklozen permanent zonder werk zullen vallen. Geen idee of de overheid die miljarden uit haar hoed toverde, die beloftes wel zal kunnen waarmaken. Of toch door de realitycheck keuzes zal moeten maken. Geen idee hoeveel mensen door het stopzetten van therapie toch definitief de weg kwijtraakten.
De dodelijke slachtoffers van covid19 zijn geen mensen die hoe dan ook niet lang meer te leven hadden. Toch zullen we moeten accepteren dat het virus ook in de toekomst een tol zal eisen. De vraag waarover we ons zullen moeten bezinnen, is hoe hoog de prijs is die we willen betalen voor onze vrijheid en voor een ‘redelijk’ normaal leven.
De ontnuchtering loert om de hoek