Het zal je broer maar wezen
Hoeveel miserie kan één mens eigenlijk overkomen in zijn leven? Dominick Birdsey, een late dertiger, heeft nooit geweten wie zijn vader is, werd samen met zijn eeneiige tweelingbroer Thomas opgevoed door een zwakke moeder en een gewelddadige stiefvader, ziet zijn broer in hun studententijd ten prooi vallen aan depressies en wegzinken in psychoses, sticht een gezin dat na een jaar uiteenvalt als het eerste kindje aan wiegendood sterft, komt ondanks zijn intellect aan de kost als huisschilder, heeft een nieuwe vriendin die hem bedriegt met haar ‘homomaatje’, en begraaft, bij het begin van de zesdelige reeks I know this much is true, zijn moeder.
Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, krijgt hij na de dood van zijn moeder een handgeschreven manuscript in handen, de memoires van zijn Itali aanse grootvader. Dat dagboek blijkt na vertaling en lezing te suggereren dat zijn grootvader, een ploert van een mens, ook zijn vader is. Je zou van minder ongelukkig gaan kijken, en dat is wat Mark Ruffalo hier dan ook zes afleveringen van een uur lang doet. In
Wat Mark Ruffalo hier presteert, grenst aan het ongelooflijke
de rol van Dominick én Thomas. We laten het nu wat oneerbiedig klinken, en dat komt vast doordat Ruffalo nooit onze favoriete acteur was, maar het moet gezegd: wat die mens hier presteert, grenst aan het ongelooflijke. De (talrijke) scènes waarin de tweelingbroers samen in beeld komen, zijn ongetwijfeld ook in technisch opzicht een huzarenstukje, maar de manier waarop Ruffalo hier twee mensen neerzet die zo sterk van mekaar verschillen, ook fysiek (Thomas weegt minstens 20 kilogram meer dan Domi nick), dat is nog niet vaak vertoond, denken we.
I know this much is true is gebaseerd op het gelijknamige boek uit 1998 van de intussen wat vergeten schrijver Wally Lamb. Het was Ruffalo’s idee er een tvreeks van te maken, en het laat zich raden waarom: je voelt van bij het begin dat het met broer Thomas niet goed zal aflopen, en Ruffalo verloor zelf in 2006 zijn twee jaar jongere broer Scott, een ‘societykapper’ in Beverly Hills: de man kwam om in een nooit opgehelderd schietincident. De reeks is ook aan Ruffalo’s broer opgedragen. Misschien putte hij uit dat persoonlijke drama de meest intense vertolking van zijn carrière.
I know this much is true had makkelijk de mist in kunnen gaan: de lijn tussen ontroering en schmalz is dun, en af en toe zoekt deze reeks de grens op, maar ze houdt stand, ook dankzij de grove, grauwe documentaire stijl waarin alles is gefilmd – behalve de flashbacks naar grootvaders tijd, die zo traditioneel ogen dat ze een storende stijlbreuk vormen. Ook storend is de voiceover, waarin Ruffalo uit het boek voorleest. Dat werkt niet: een tvreeks is geen literatuur, jongens, onthoud dat nu eens. Bijna vijf sterren, verdorie toch.
I know this much is true. vanaf vandaag op Play van Telenet.
tje te genezen van een gebroken hart, toen een jonge kerel zijn drankje met een bal omver gooide. Miranda was op dat moment 19, Greenwald 37. Drie dagen later trokken ze al bij elkaar in. Een lo
ve story zoals die alleen in Hollywood bedacht zou kunnen worden. Greenwald was op dat moment nog een topadvocaat, Miranda een joch uit een favela die zijn moeder, een prostituee, piepjong verloor en op zijn 13de met school gestopt was. Het was Greenwald die hem aanmoedigde om toch een diploma te halen.
Moordende milities
Aan de grote tafel in de living veegt Miranda met een hand de kruimels op de grond. ‘Sorry, we hadden hier gisteren een feestje voor de kinderen.’ De verkiezing van Bolsonaro sloeg in als een bom in de villa. ‘We schoten in paniek’, zegt hij. Het paar had net twee kinderen geadopteerd, de papieren waren nog niet in orde. Ze vreesden hun zonen te verliezen.
Voortdurend lopen er viervoeters voorbij. Altijd andere, zo lijkt het wel. ‘Klopt’, zegt Miranda. ‘We hebben 29 honden en vangen er ook nog even twee op.’ De honden zijn een kwispelend bewijs van het gevaar van de Braziliaanse politiek. De twee honden zijn van de weduwe van Marielle Franco, de politica die in 2018, op het moment dat de verkiezingskoorts losbarstte in het land, in de straten van Rio doodgeschoten werd. Het onderzoek naar de moord op Franco, een linkse, zwarte lesbienne, is een puinhoop die ook de president almaar meer in de problemen brengt. Twee weken geleden stapte de populaire minister van Justitie, Sérgio Moro, op nadat Bolsonaro het hoofd van de federale politie, die mee het onderzoek naar de moord voerde, had ontslagen. Er wordt vooral gekeken naar de machtige milities, ontstaan uit de militaire politie. Moordende milities die Bolsonaro en zijn zonen in het verleden vaak met lof hebben overladen.
Ook Greenwald en Miranda kunnen in Rio tegenwoordig de straat niet meer op zonder bodyguards. ‘We voelen ons gevangenen in ons eigen huis, naar het strand gaan met de kinderen vergt voorbereiding. Zelfs onze honden krijgen doodsbedreigingen.’
Clown
Greenwald neemt ons met een kom ontbijtgranen in de hand mee naar zijn werkkamer. Aan de muur hangt een oude affiche van Bernie Sanders. Critici vinden hem meer activist dan journalist. Hij kan zijn politieke overtuigingen moeilijk verbergen, al helemaal niet in een cruciaal Amerikaans verkiezingsjaar. Democraten of Republikeinen: hij legt ze een voor een over zijn knie. Fox News citeert hem als er naar Joe Biden uitgehaald moet worden.
Greenwald tweet voortdurend over het seksueel misbruik waar Tara Reade de Democraat van beschuldigt. Maar een fan van Donald Trump is hij zeker ook niet.
In Brazilië is hij een vurige verdediger van oudpresident Luiz Inácio ‘Lula’ da Silva. Die werd uitgerekend door de afgetreden minister Moro – toen nog onderzoeksrechter – in de gevangenis gedraaid in volle verkiezingscampagne. Zo maakte hij de weg vrij voor Bolsonaro die hem leek te bedanken met een topplek in zijn regering. Greenwald veroordeelde ook de afzetting van de ‘poulain’ van Lula, Dilma Rousseff. Toen hij merkte dat zelfs een kwaliteitskrant als Folha de S. Paulo daar niet meer kritisch over berichtte, richtte hij de Braziliaanse The Intercept op.
Vorig jaar deed Greenwald de Braziliaanse politieke elite bibberen en beven toen hij opnames uitbracht die leken te bewijzen dat Moro zijn boekje te buiten was gegaan in zijn onderzoek naar Lula. Greenwald is vlijmscherp voor de president en zijn exminister. ‘Net als de Amerikaanse president is Bolsonaro compleet onbekwaam. Hij is destructief, een clown die zijn eigen partij in puin legde. Het zou angstaanjagend zijn moest iemand met zijn ideologie aan de macht komen, die wél competent is. Dat is het geval met Moro. Als je mij zou vragen wie de gevaarlijkste man van Brazilië is, zeg ik niet Bolsonaro, maar Moro. Ik denk niet dat hij heel slim is, maar hij lijkt ernstiger, ziet er presidentieel uit.’
Trump van de tropen
Greenwald heeft nooit gehouden van de beschrijving van Bolsonaro als ‘Trump van de tropen’. ‘De Amerikaanse democratie is meer dan tweehonderd jaar oud, de Braziliaanse amper een dikke dertig jaar. De instellingen zijn hier dus fragieler. Maar wat mensen in Europa niet begrijpen, is dat Bolsonaro niet te vergelijken valt met rechtse figuren als Marine Le Pen of Donald Trump. Die jagen mensen angst aan rond immigratie, ze zijn xenofoob, maar ze hebben het nooit over het communisme of de lgbtgemeenschap. Bolsonaro is geobsedeerd door die strijd. Hij is een pak archaïscher.
Hoe veilig hij zich voelt in Rio? ‘Eerst liep ik nog gewoon op straat, maar mijn man en ik hadden er ruzie over. Je moet de bedreigingen ernstig nemen, maar er zijn journalisten die oorlogen verslaan of corruptie onderzoeken in kleine dorpen ver weg uit de schijnwerpers. Mijn bekendheid beschermt me. Hoewel sinds de dood van Jamal Khashoggi blijkt hoe relatief dat is. De journalist werd door SaudiArabië in stukken gehakt en niemand lijkt er nog een moer om te geven.’
‘Jair Bolsonaro valt niet te vergelijken met Marine Le Pen of Donald Trump. Ze zijn wel xenofoob, maar Bolsonaro is een pak archaïscher’