‘Wij zijn de stille ontslagen, de mensen die gewoon niet meer gebeld worden’
Het is alsof ze in een hogesnelheidstrein zat waarin iemand plots aan de noodrem heeft getrokken. Julie Van Crombrugghe (30) is art director, rekwisiteur en setdresser voor films en tvseries. Toen ze bijna zes jaar geleden afstudeerde, rolde ze van de ene opdracht in de andere. ‘Ik klopte lange dagen, werkte zes dagen op zeven, was weinig thuis. Een leven op adrenaline. Eind maart zou ik beginnen aan de voorbereiding van een nieuwe reeks, een project dat zou lopen tot augustus. En toen viel alles stil.’
‘Veel vooruitzichten heb ik niet. De opnames van de reeks zijn een jaar uitgesteld. Misschien kan ik nog wat kleine projecten doen, maar niets is zeker. In de tv en filmwereld ligt alles zo goed als stil. Sommige productiehuizen lijken niet van plan weer op te starten voor januari.’
‘Van alles naar niets – dat doet wat met je. In het begin kon ik nog genieten van de onverwachte rust. Ik probeer kalm te blijven, dit te beschouwen als een periode om te herbronnen. Maar soms slaat de paniek toe. Wat nu, wat als? Wat als ze me nooit meer bellen? De sector had het al moeilijk, hierna zal nog meer gesnoeid worden in budgetten. Er zal minder volk nodig zijn op en rond de set. Dat zijn de stille ontslagen, die je niet ziet in de cijfers, van mensen die gewoon niet meer gevraagd worden.’
‘Soms denk ik: misschien was het te mooi om waar te zijn. Het flitsende leven op de set, de boeiende mensen met wie ik werkte, op de schaarse vrije momenten uit eten gaan met mijn lief en met vrienden. We werkten hard en leefden erop los. Dit is hard ontwaken.’
Balthazar
Haar vriend is frontman bij de band Balthazar. Ook zijn concertagenda viel in duigen. ‘We zitten in hetzelfde schuitje – onverwacht een hele zomer thuis. Hij bekijkt dat nuchter. Maar hij kan wel muziek blijven maken. Na deze periode zal er een nieuwe plaat liggen. Ik blijf ter plaatse trappelen en probeer niet de muren op te lopen.’
‘Ik heb de voorbije jaren wat reserve opgebouwd, dus ik kan wel een periode zonder inkomen overbruggen. Maar dit mag geen jaar duren. Komt het oude leven nog terug? Dat niet weten, is het lastigste. Toch probeer ik hoopvol te zijn. Als het niet meer lukt in de film, kan ik altijd nog lesgeven – ik ben leerkracht van opleiding. Ik kan ook andere zijwegen bewandelen. Ik ben nog jong, ik geloof niet in het zwarte gat.’
‘De sector had het al moeilijk, hierna zal nog meer gesnoeid worden in budgetten. Er zal minder volk nodig zijn op en rond de set’