Bergamo kan eindelijk collectief rouwen ‘De crematoria werkten de klok rond’

Dat premier Sophie Wilmès bij haar eerste bezoek aan een ziekenhuis, bijna drie maanden na de uitbraak van de epidemie, met de rug wordt aangekeken door het zorgpersoneel, is een bemoedigend signaal. Het tekent de terugkeer van de democratie van het meningsverschil die we al maanden niet meer beoefenen. De gezondheidswerkers kunnen zich dat permitteren dankzij hun heldenstatus. Goed is om elke avond voor hen te applaudisseren, beter is hen behoorlijk te betalen en behoedzaam te zijn met volmachtbesluiten over het opvorderen van zorgpersoneel. Stilaan mogen barsten komen in het idee dat die volmachten politiek gezond verstand zijn. Efficiënt in lockdown gaan moesten we eensgezind doen. België heeft dat eendrachtiger gedaan dan veel andere landen, met nauwelijks ideologische profilering over corona. Een zeldzaam positief effect is dat van de tergende politieke crisis en van die dramatische ontknoping zonder doorbraak waaruit het coronakabinetWilmès geboren werd. Partijen bleven terughoudend, ongetwijfeld omdat ze beseffen hoe gering de tolerantie voor loze politieke profilering is. Alleen uiterst rechts en links kunnen daar garen bij spinnen.

Maar om succesvol uit de lockdown te geraken, is open politiek meningsverschil nodig. Het wordt loodzwaar. Het najaar van 2021 wordt het nieuwe ijkpunt voor een vaccin. Dat doet duizelen. Nog een winter, voorjaar en zomer dus op coronaafstand. We kunnen niet al die tijd een opgeschort leven leiden. Maar we kunnen ook niet zomaar doorschakelen alsof corona er niet is. Genoeg krachten willen dat graag. In een economie die met tien procent of meer krimpt, is de druk uit alle hoeken en sectoren immens.

Dat worden woelige en dramatische tijden. Met veel verliezers. En een maatschappij die de dunne lijn moet vinden tussen angst en roekeloosheid. Geen WestVlaamse gouverneur die dat kan handhaven. Al die tijd zullen we moeten of willen schuilen onder de paraplu van de staat. Zowel voor onze fysieke veiligheid en gezondheid als om economisch en financieel niet helemaal weg te zinken. De roep om nog veel meer miljarden, noodlijnen, kredieten, garanties en subsidies zwelt aan. Ieder vecht voor het zijne. Maar het overleven hangt af van de collectieve regie. Met geld van de volgende generaties. Dat ondanks monetaire mirakels toch op raakt. Ons lot is zelden zo intens met elkaar verbonden. Niet eerder was politiek zo belangrijk. Over dat grote overleven moet ons meningsverschil nu gaan. Noem het staatshervorming, grote relance of gezondheidsregering. In deze generatie politici moeten enkelen toch wijs genoeg zijn om hun historische kans te zien?

Jaren zullen we nog moeten schuilen onder de paraplu van de staat

Uw belastingaangifte in coronatijd, weinig om nerveus van te worden

‘De grote zorgen zijn voor volgend jaar’