‘Ik ben een niemand, een mier’

Indiase migrantenarbeiders hebben het gehad met de lockdown, die hen ver van huis deed stranden.

BRUSSEL I Onder een loden hitte van veertig graden, aan een eenzame brug in de Indiase hoofdstad New Delhi, kreeg Rampukar Pandit te horen dat zijn elf maanden oude zoontje ernstig ziek was. Het goedkope gsmtoestel dreigde voortdurend uit zijn hand te glijden, een zwart mondmaskertje verborg Pandits kreet van pijn niet meer. Dit was niet de plaats waar Pandit, bouwvakker en migrant uit de naburige staat Bihar, slecht nieuws kon verdragen. Na drie dagen stappen was hij in de hoop om toch nog thuis te raken, hongerig en uitgeput beland aan de Nizamuddinbrug, 1.200 niet te overbruggen kilometers scheidden hem van zijn vrouw.

Net op dat moment trok Pandit de aandacht van de persfotograaf Atul Yadav die een foto nam vanuit zijn auto. Hij probeerde nadien met Pandit te praten en bood hem een koek en water aan, maar Pandit was te overstuur. ‘Toen kwam de politie vragen wat er aan de hand was’, zegt Yadav tegen de nieuwssite First Post. ‘Ik zei dat ik hem over de grenzen van de staat wou zetten, maar ik mocht hem niet in de auto laten instappen. De agenten zeiden dat ik verder moest rijden, zij zouden maken dat hij thuiskwam.’

Uiteindelijk zat Pandit volgens de Britse krant The Guardian ook in het politiekantoor nog vast, tot enkele passanten zich zijn lot aantrokken. Een vrouw uit Delhi boekte en betaalde zijn treinticket. Pandit raakte thuis, maar miste de begrafenis van zijn kind.

Het zou nu ook niet goed gaan met zijn gezondheid. ‘Ik ben een niemand, een mier’, zei hij toen een interviewer hem vroeg naar het ontbreken van overheidssteun. ‘De overheid is alleen bezig met de magen van de rijken te vullen.’

Invalide oudjes

Zoals Pandit zijn er honderdduizenden Indiërs, wier ongeluk is dat ze in arme dorpen geboren zijn en hard labeur komen doen in de steden van andere, rijkere staten. Toen premier Narendra Modi

Arbeidsmigranten staan in de rij voor een krijgt te horen dat zijn zoontje van elf maanden ernstig ziek is. Een voorbijrijdende fotograaf legde het beeld vast.

op 25 maart de lockdown afkondigde, werd zijn woord amper vier uur na zijn tvtoespraak wet. De staatsgrenzen sloten. Het openbaar vervoer viel stil.

Minstens 68 procent van de migrantenarbeiders uit de staat Jharkand gaf aan dat werkgevers hen niet meer betaalden voor geleverd werk voor de lockdown en ook uitkeringen kwamen er niet.

Invalide oudjes, hoogzwangere vrouwen: de exodus van berooide Indiërs op weg naar huis in een andere staat gaat nog steeds door en domineert nu ook de media. Ook de geïmproviseerde migrantenkampjes raakten in opspraak. Slechte rantsoenen en slagen door de politie waren er dagelijkse kost.

De lockdown is zopas verlengd tot 31 mei, maar de eerste bussen en treinen worden dinsdag toch

ingelegd voor migranten als Pandit. Net nu een oplossing in zicht lijkt, kookt de ketel over. In de rijkere staten Kerala en Gujarat raakten politie en migranten slaags, onder meer omdat een trein naar huis werd uitgesteld en velen de dure tickets niet konden betalen. Op dinsdag waren er minstens twee dodelijke ongelukken, waarbij volgeladen bussen tegen elkaar botsten. De verontwaardiging groeit.

Meer gekwetst dan kwaad

‘Voor het eerst in zes jaar luisteren de armsten niet naar premier Modi’, schreef journaliste Jyoti Yadav na twee weken op de baan met de migranten.

Modi kwam zopas met een groot economisch reddingsplan en was altijd enorm populair bij de armsten. ‘Maar eerder dan kwaad op hem zijn ze nu gekwetst. Waarom luisterde Modi, die ze zien als een vader of een grote broer, niet naar hun problemen? Waarom verbood hij uithuiszettingen niet. Waarom dwong hij industriëlen niet om hun arbeiders te helpen?’, klinken de vragen. ‘En waarom vertelde hij niet langer op voorhand dat de lockdown eraan kwam?’

‘Voor het eerst in zes jaar luisteren de armsten niet naar premier Modi’ JYOTI YADAV

Journaliste

Bihar. De gele sjaal moet hen tegen de zon beschermen.