Lockdownfilmtips van Fabrice Du Welz

1. ‘I live in fear’ (Ikimono no kiroku) van Akira Kurosawa (1955) ‘Een industrieel kan op de vooravond van zijn pensioen maar aan één ding denken: zichzelf en zijn familie beschermen tegen een nucleaire dreiging. Kurosawa gaat zo dicht mogelijk bij de angst, rauw en alles verslindend. De angst die langzaam muteert in een verwoestende waanzin … Fascinerend.’

2. ‘El castillo de la pureza’, Arturo Ripstein (1972)

‘Een man beslist zijn vrouw en hun drie kinderen te behoeden voor de perversiteiten van de wereld en sluit hen achttien jaar lang op. Onder invloed van Buñuel dissecteert Ripstein het verval van een familie in een film die even grappig als afschrikwekkend is.’

3 ‘Zéro de conduite’,

Jean Vigo (1933)

‘Een van de mooiste films over de kindertijd en zonder enige twijfel de meest libertaire film ter wereld.’

liseerden bekendgemaakt. Er is een vervreemding, een perversie in de samenleving geslopen. We zijn in een collectieve psychose beland.’

‘De media moeten stoppen met deze hersenspoeling en hun handeltje in angst. Het is ondraaglijk. Ik weiger een wereld als deze. Ik weiger in angst te leven. Ik weiger dat men mijn persoonlijke vrijheid aan banden legt. Iedereen zit als makke schapen te wachten op maatregelen van machthebbers die er over enkele maanden toch niet meer zullen zijn, want dan is deze regering ten einde.’

Waarom wacht u dan zelf? Film.

‘Ik heb dat overwogen, maar ik heb vastgesteld dat ik daar compleet geïsoleerd in sta. Het grote probleem voor onafhankelijke filmmakers en producenten zijn de verzekeringen. Als die weigeren, is het risico te groot.’

Dan zonder verzekeringen en producenten: een nobudgetfilm, helemaal punk?

‘Er zijn nu ongetwijfeld 25jarigen daarmee bezig, en ik kan dat alleen maar aanmoedigen en steunen. Ik zie te veel brave, dociele mensen die doen wat hen wordt gevraagd. Mensen zijn al hun kritische zin kwijt. Toen men bij aanvang van de quarantaine een autoritaire staat instelde, vond ik dat redelijk. Vandaag heb ik daar sterke twijfels bij.’

‘Het is genoeg geweest. De curve is gezakt en ik wil weer aan de slag. Filmen is niet alleen wat ik doe om in het levensonderhoud van mezelf en mijn gezin te voorzien; het is mijn leven. Leven is niet wachten tot het licht op groen springt. We hebben maar één leven en dat is nu.’