POSTENPAKKER
‘Ik denk dat ze onderweg weinig schade hebben aangericht’, zegt Patrick over zijn ouders. ‘Dat kan ik misschien van mezelf niet eens zeggen.’ Hij verloor beide ouders op 24 uur tijd: zijn moeder aan de gevolgen van alzheimer, zijn vader aan het ‘smerige virus’. Het ene afscheid had hij zien aankomen, het andere niet. De laatste keer dat hij zijn vader zag, was achter het raam van zijn serviceflat, toen hij nog niet ziek was. De laatste keer dat ze elkaar spraken, schreeuwde Patrick aanmoedigingen door de telefoon, zijn vader had te weinig adem om te antwoorden.
In de eerste aflevering van de podcast Het uur blauw vertelt Patrick hoe zwaar hem dat viel, terwijl hij met presentator, theatermaker en omgeschoold lifecoach Johan Terryn door een steeds lichter wordend bos wandelt. Aan het einde van de wandeling is het blauwe uur voorbij: de zon is op, de verhalen zijn verteld. Het zijn verhalen die vandaag niet aan een koffietafel uitgesproken kun nen worden. Nu uitvaarten bestaan uit maximum vijftien personen die minimaal anderhalve meter afstand houden, dragen we de rouw meer dan ooit alleen. Dat weet ook de ma ker van de podcast: Terryn verloor zelf zijn vader tijdens de lockdown. Toen hij zijn radiocolumn in Nieuwe feiten op Radio 1 aan hem opdroeg, werd hij overstelpt door verhalen van mensen die ook iemand verloren.
Het uur blauw is een intieme en integere podcast geworden. Daar zit de setting voor wat tussen: de gesprekken worden niet gevoerd in een klinische studio, maar in een bos, langs een rivier. Je hoort ganzen overvliegen. Je hoort hoe Terryn met Patrick de weg zoekt.
Patrick vertelt hoe moeilijk het is om een onverwachte dood te aanvaarden. Hij denkt aan het tweede telefoontje naar de begrafenisondernemer, aan de kop verschaalde koffie die hij verwacht aan te treffen in zijn vaders serviceflat, die nog leeggehaald moet worden: details die de overlijdenscijfers weer op mensenmaat brengen.
De vader van Alessandra behoorde dan weer tot de risicogroep en overleed aan covid19 na palliatieve sedatie, horen we in de tweede aflevering. Daarin vertelt ze over de levenslust van haar vader en over hoe ze met hem in gedachten het leven nog meer wil omarmen.
In Het uur blauw is het virus geen zaak van nieuwsberichten, maar van mensen. Terryn is op zijn best wanneer hij ook in het gesprek de weg zoekt, niet wanneer hij te zeer doordrukt op wat hij zelf opmerkelijk vindt in de verhalen. Dat breekt het fragiele, ingetogen karakter van de podcast.
Het uur blauw is een voorzichtig aftasten van contouren van dierbaren in het halfduister. Die worden duidelijker, en scherper, maar blijven getekend door herinneringen. Dat is mooi, maar ook pijnlijk. Want, weet Patrick, ‘herinneringen zijn alles wat je nog hebt’.
Het uur blauw. Op Spotify, Apple Podcasts, Google Podcasts en johanterryn.com. Elke zondag een nieuwe aflevering.
Johan Terryn verloor zelf ook zijn vader tijdens de lockdown.
In ‘Het uur blauw’ is het coronavirus is geen zaak van nieuwsberichten, maar van mensen