WAARDE REDACTIE

Ik ben een babyboomer. Ik ben 68 jaar en gezond. Ik behoor tot de categorie die het goed heeft. Vandaag doe ik een beroep op iedereen met een netto pensioen van boven de 2.250 euro (een arbitraire grens). Tot die groep behoren veel mensen met een overheidspensioen. Dat pensioen is hun van harte gegund, maar het steekt schril af bij de aalmoes waarmee velen net onder of net boven de armoedegrens het moeten zien te rooien.

In deze uitzonderlijke tijden passen uitzonderlijke remedies. Velen van ons, babyboomers, hebben een eigen huis, vrij van hypotheek, of zitten op een hoop(je) slapend spaargeld. Zij kunnen zich een mooi en prettig leven permitteren. Prima, daarover hoeven ze zich niet schuldig te voelen.

Mijn voorstel is dat iedereen met zo’n mooi pensioen gedurende zes (of twaalf maanden) 100 euro zou afstaan aan de bestrijding van de kinderarmoede, die een tikkende tijdbom is onder onze maatschappij. Iemand moet dat maar eens becijferen, maar ik denk dat dat een gigantisch bedrag zal opleveren. Of die gift gekoppeld moet blijven aan het gebruikelijke belastingvoordeel, laat ik in het midden. Het zou leuk zijn als je er via je belastingaangifte voor kon kiezen dat het bedrag rechtstreeks afgehouden werd, maar dat zal voor velen een brug te ver zijn. Die discussie zullen we dus niet voeren. Het zou al mooi zijn als alle gepensioneerde ambtenaren bij de overheid – magistraten, hogere officieren, leerkrachten – massaal en vrijwillig zouden bijdragen aan de bestrijding van de kinderarmoede, die een beschaafd land als het onze zou moeten doen gloeien van schaamte. Quod non.

Investeer nondedju toch eens in mensen in armoede, zei Jos Geysels in deze krant (DS 22 mei).

Ik hoop dat velen met mij zijn krakende vloek zullen beantwoorden via hun bankrekening. Echt veel pijn zal het niet doen, en het is maar tijdelijk. De bijwerkingen van kinderarmoede dreigen de jeugd van vandaag levenslang alle kansen te ontnemen.