Dagjestoeristen verbieden is een teken van zwak beleid

KUSTTOERISME De vechtpartijen aan de kust leggen het gebrek aan beleid en coördinatie pijnlijk bloot, schrijft Jessika Soors.

De beelden over de vechtpartijen aan de kust verhitten de gemoederen tijdens een toch al broeierige periode. De video’s leverden op sociale media de gebruikelijke reacties op. Voorspelbaar. Vermoeiend. En eigenlijk niet het debat dat we zouden moeten voeren. De huidskleur, de woonplaats, of de leeftijd van de amokmakers mag ons namelijk niet afleiden van waarover het zou moet gaan: straf de mensen die gestraft moeten worden. En voer degelijk beleid waarmee de overige duizenden dagjestoeristen wel op een veilige en gezonde manier verkoeling kunnen vinden aan onze kust.

Het was 17 april toen Oostends burgemeester Bart Tommelein (Open VLD) zijn idee van de strandpasjes lanceerde. Je kunt er veel over zeggen, maar minstens kaartte hij toen al een bezorgdheid aan die vandaag werkelijkheid blijkt te zijn geworden. Door corona en de hittegolf neemt ons binnenlands toerisme een hoge vlucht, met alle risico’s voor onze veiligheid en gezondheid van dien. Sinds mei wordt dit bij Vlaams minister voor Toerisme Zuhal Demir (N-VA) vruchteloos aangekaart. De wantoestanden van afgelopen weekend zijn dan ook mede een gevolg van het ontbreken van een doortastend plan om met de menigte die naar de kust trekt om te gaan.

Ieder voor zich

Lokaal, Vlaams, federaal: alle niveaus hebben in deze aanpak een verantwoordelijkheid, maar de voorbije dagen hielden de betrokken actoren zich te veel bezig met vingerwijzen en te weinig met de broodnodige coördinatie. Bij de lokale overheden was het ieder voor zich, de hogere overheden liet de boel gedijen. Kustburgemeesters kondigen elk afzonderlijk hun eigen maatregelen aan, de waarnemende West-Vlaamse gouverneur roept op om geen extra treinen meer in te zetten, de NMBS minimaliseert haar eigen verantwoordelijkheid en verwijst naar de ordediensten. Vlaanderen is stil. En wie coördineert? Juist ja.

Als de voorbije coronacrisis iets geleerd heeft, dan is het wel dat crisisbeheer meer, en niet minder coördinatie vergt. Afgelopen weekend was een voorbeeld van hoe het vooral niet moet. Het vooruitzicht dat een paarsgele regering zou kiezen voor een verdere splitsing van justitie en politie, stemt meer dan ooit tot nadenken. Zit

Kunnen we een herhaling van afgelopen weekend werkelijk vermijden door nog meer versnippering van ons veiligheidsapparaat?

het probleem echt in onze staatsstructuur? Kunnen we een herhaling van afgelopen weekend werkelijk vermijden door nog meer versnippering van ons veiligheidsapparaat? Alsof we nog zitten te wachten op een extra overlegstructuur tussen een Vlaamse en Brusselse minister van Veiligheid.

Gebrek aan leiderschap

Het is verleidelijk om nu om ter verbouwereerdst straffe taal te tweeten over wat we vinden van die amokmakers. Maar wat hebben de agenten die zaterdag de klappen moesten opvangen hieraan? Ruim een derde van de dossiers over geweld tegen de politie wordt nog steeds geseponeerd. Wie over de schreef is gegaan, moet worden gestraft. De relschoppers van afgelopen weekend horen daarbij. De bevoegde ministers weten wat te doen, maar tonen een gebrek aan leiderschap.

Het is evengoed aanlokkelijk om nu met zware collectieve maatregelen te komen: houd alle toeristen weg en het probleem stelt zich niet meer. Maar duizenden dagjestoeristen de toegang tot onze kust ontzeggen, toont vooral een zwak beleid. Het is de vraag welke lessen politici uit de voorbije dagen zullen trekken wanneer ze de komende tijd het debat verder voeren. Duidelijke afspraken, een werkbaar spreidingsplan, efficiënte eenheid van commando. Alleen dat is de basis voor een beleid waarin gezondheid, veiligheid en vrijheid kunnen samengaan.