‘Ik wil die barrière van de taalgrens slechten’

Vecht

‘Hugo Claus was een goede vriend en een groot voorbeeld voor me. Toen hij merkte dat ik van zijn beeldende werk hield, beloofde hij iets voor me te zullen maken. Telkens als hij me schreef, kwam hij daarop terug. “Binnenkort vind je het op je drempel.” Maar toen werd hij ziek en het is er nooit meer van gekomen. Voor mijn zestigste verjaardag heb ik mezelf een schilderij van hem cadeau gedaan. Het heet “Gevecht met de schoonheid’” en het toont een portret van de jonge Claus en een paar heel kleurrijke bokshandschoenen. Het gevecht om het juiste woord te vinden, is inderdaad heel fysiek. Niet gewelddadig, maar wel een strijd. Ik schrijf ook met de hand, al wandelend of op café. Inspiratie komt niet uit de lucht gevallen, je moet het een beetje uithakken, zoals een beeldhouwer.’

Huil

‘Voor mij is huilen heel positief. Een van mijn favoriete schrijvers als kind was Hans Christian Andersen. Toen ik zijn verhalen later herlas, trof het mij hoe triest ze allemaal waren. Ik houd ervan als verhalen mensen aan het huilen brengen. Je mag ook kinderen gerust aan het huilen brengen in boeken. Ik heb een kindervoorstelling geschreven over Romeo en Julia, wat toch een behoorlijk triest verhaal is. Kinderen hebben daar geen problemen mee, het zijn geen watjes, ze houden van verhalen die hen doen lachen, dromen en ook huilen. Het zijn de ouders die er moeite mee hebben.’

Lach

‘Lachen is een essentiële vorm van communicatie, maar het wordt vaak onderschat. Daardoor krijgen grote komieken vaak pas na hun dood de erkenning die ze verdienen. Ik ben erg geïnteresseerd in de cultuur van de Inuit. Bij hen is de lach een hoogstaande kunstvorm. Ze houden grimassenwedstrijden en dat is een heel ernstig ritueel. Een van mijn favorieten uit mijn collectie Inuit-beeldjes is een man die een vis met een brede glimlach om zijn bek vasthoudt.’

Bewonder

‘Bewondering is een fundamentele bron van poëzie. Als je voor de zee staat, ben je in een staat van bewondering. De wind zuivert je vanbinnen en blaast zelfs je doodsangsten weg. Er is die grenzeloosheid, die openheid, die continuïteit van altijd weer een nieuwe golf die zich over de vorige legt. Ik heb een dichtbundel voor kinderen geschreven over kleine schoonheden, Le livre des

beautés minuscules, poëzie over een steen, een merel, een heuvel, een spin.’

‘Toen Bart Moeyaert de Astrid Lindgren Memorial Award won, was ik heel blij. Ik voel me erg verwant met hem. Maar de auteurs aan Franstalige kant vroegen me: “Wie is dat?” Dat is toch ongelooflijk! Een van de missies die ik mezelf heb gesteld als Dichter des Vaderlands is die hemeltergende barrière van de taalgrens slechten. Ik wil Vlaanderen goede Franstalige dichters leren kennen en omgekeerd, zodat we bewondering krijgen voor elkaars poëzie.’